നാരായത്തുമ്പി

  നിശാശീതളമേകിയോരാ പ്രഭാതം, നീലനിലാവിൻ തൂവൽ പൊഴിഞ്ഞൊരു താരകരാജി. നിറവൊത്ത കിനാവിൻ കിളിനാദ മുഴക്കം. വാക്കുകൾ പൂക്കളായ് വിരിഞ്ഞിടുമ്പോൾ, പൂവിളിയായ് പാടിയിരുന്നു ഹൃദയതന്ത്രികൾ മാത്രകൾ തോറും കിനാവിന്റെ കാതിലോതി ഋതുമതി പെൺകുട്ടി, ഹൃദയരാഗത്തിൻ പ്രണയവീണ മീട്ടിയവൾ, പ്രണയപൂവിൻ ഓടകൂടയിൽ  കടന്നു; തളിർ വിടർന്നു, ചിരിതുള്ളൽ പൂക്കളായ്, പുതിയൊരു വസന്തം നീങ്ങുമ്പോൾ. വാക്കിന്റെ ചങ്ങല പൊട്ടിച്ചൊരു നാൾ, പ്രണയത്തിൻ കൈയ് പിടിച്ചവൾ പോകെ. ഉമ്മറം ശൂന്യമായ്, നെടുവീർപ്പുയർന്നു, കണ്ണീരിൻ ചാലുകൾ വറ്റും മുൻപേ. പിന്നെ — മിഴിയിലൊരു പകലാടു വന്നു, കുലപതിയുടെ കുറയെന്നപോലെ. "പെൺകുട്ടി പോയ്‌ക്കഴിഞ്ഞു വഴിതെറ്റി", പറഞ്ഞു — സദാചാര ഭീരുക്കൾ തങ്ങൾ വിധിതൻ കരിനിഴൽ വീണൊരു നാളിൽ. ലോകം കുരച്ചു, "വഴിതെറ്റിപ്പോയവൾ!". പാപത്തിൻ കറപുരണ്ടോരെൻ മാനസം നൊമ്പരക്കടലിൽ മുങ്ങിത്താണുപോയി. ഉമ്മറത്തെ നിഴൽ മാഞ്ഞു, പടിവാതിൽ പുറകിലൊരു നൊമ്പരമടഞ്ഞിടുന്നു. മക്കളെ വെടിഞ്ഞിട്ടും, അമ്മതൻ കണ്ണിൽ നീരാഴികൾ പൂക്കുന്ന ദു:ഖവൃന്ദം. ജീവിച്ചിരിക്കെ മരിച്ചവളായി, ചടങ്ങുകൾക്കവർ ഒരുങ്ങി നിന്നു. സമൂഹത്തിൻ മുന്നിൽ തല കുനിച്ചവർ, മകളുടെ രൂപ...

ആദ്യമാം സ്പന്ദനത്തിനു മുൻപേ, ശാന്തമാം നിശ്ശബ്ദതയിൽ, രൂപമില്ലാതെ, പേരില്ലാതെ, ആഴിയാം മൗനമായി ഞാൻ. നക്ഷത്രപ്പൊടിതൻ നൂലിഴകളിൽ തന്ത്രിപോൽ ചേർന്ന സത്ത, ഏകമാം ബോധത്തിൻ നിശ്ശബ്ദമാം, അനന്തമാം ജ്ഞാനമായി ഞാൻ. ക്ഷണികമാം കാലത്തിൻ അതിരുകളില്ലാതെ, കെട്ടുകളില്ലാതെ, ശുദ്ധമാം, നിർമ്മലമാം ശക്തിയായി ഞാൻ. പിന്നെയൊരു നവദ്യുതി, മിന്നൽ പോൽ ആഞ്ഞടിച്ചു, സജീവവും സത്യമായ, ശ്വാസമായി ജീവൻ പുണർന്നു, പുരാതനമാം, നവ്യമാം വരദാനം തന്നെ ദൃഡം. രൂപമെടുത്തു ഗർഭപാത്രത്തിൽ, നിറഞ്ഞൊരാത്മാവിൻ ദിവ്യരൂപം, ഇന്ദ്രിയങ്ങൾ ഉണർന്നു, കണ്ടു ഞാൻ ലോകം, വിസ്മയപ്പൂന്തേൻ. "ഞാനെന്തേ?" എന്നൊരു ചോദ്യമുയർന്നു, പ്രാഥമികമാം മൃദുവാം യാചന, "ഞാൻ" പിറന്നു, കാടത്തമുൾക്കൊണ്ട, ജിജ്ഞാസുവാം, സ്വതന്ത്രമാം സത്തതൻ ഭാവം. ചിരിയും കണ്ണീരുമായ്, പോരാട്ടവും കൃപയുമായ്, കാലത്തിൻ സ്പന്ദനങ്ങളിൽ ഉത്തരങ്ങൾ തേടി ഞാൻ സഞ്ചരിപ്പൂ. മാറുന്ന രൂപം കാട്ടിയെൻ മിഴികളോരോ കണ്ണാടിയിലും, ഞാൻ സ്വീകരിച്ച വേഷങ്ങൾ,ആടിയ ആട്ടങ്ങൾ ധൈര്യമായ് മായ്ച്ചുകാട്ടി. ഓരോ വടുവും പാഠം, ഓരോ ചിരിയും നേർത്ത തിളക്കം, സങ്കീർണ്ണമാം സ്വപ്നങ്ങൾ നെയ്തെടുത്തു ജീവിതം. "ഞാനെന്തേ?" ഉത്തരം ...

  രാവിലെയുള്ള നിശബ്ദതയിൽ അവളും അവളുടെ കുറ്റിച്ചൂലും മുറ്റത്തേക്ക് കാലെടുത്തുവയ്ക്കുന്നു. ചുണ്ടിൽ വാചകമില്ലാത്ത ഒരൊറ്റ ശ്വാസം പോലെ കൈയിൽ ചുംബിക്കുന്ന ഒരു ഓലമടലിൻ   പൊളിയിൽ  കൂട്ടി കെട്ടിയ , അവളുടെ കുറ്റിച്ചൂൽ പിടിച്ച് അവളെത്തുന്നു., മൃദുവായ ഈർക്കിലുകൾ കൂട്ടമായി മന്ത്രിക്കുന്നു— സംസാരിക്കാൻ ധൈര്യപ്പെടാത്ത ഓർമ്മകളെക്കുറിച്ച്. കുറ്റിച്ചൂൽ അതിന്റെ നൃത്തം ആരംഭിക്കുന്നു, തിരുകി ചുളുങ്ങിയ  ഭൂമിക്കെതിരെ  സാവധാനം , താളംപിടിച്ച മന്ത്രം പോലെ തലമുറകൾക്ക് പരിചിതമായ ഒരു ശബ്ദം. ആത്മാവിന്റെ ആഴത്തിലുള്ള പൊടിയുടെ നിശബ്ദമായ ശുദ്ധീകരണം, മനസ്സിനെ അതിന്റെ തുരുമ്പിൽ നിന്ന് തുടച്ചുനീക്കുന്നു. നിഴലുകൾ  വെട്ടിക്കളയുക , അന്ധമായ ദിവസങ്ങൾ മാറി നിൽക്കട്ടെ  അവളുടെ കുറ്റിച്ചൂൽ നെടുവീർപ്പിടുന്നു: "പ്രതീക്ഷയുള്ള ഒരു വിത്ത് നാമ്പ്  നടുക." ധാർമ്മിക അടിത്തറ പുതുതായി തൂത്തുവാരണം, ആന്തരിക സ്വത്വം ശുദ്ധീകരിക്കണം— സത്യസന്ധതയും ക്ഷമയും കൊണ്ട്. അവളാണ് ആ ചൂൽ തന്നെ ആർക്കും അറിയാതെ, പൊടിയിലും മണ്ണിലുമെല്ലാം അവളുടെ ആന്തരിക തെളിച്ചം തുടിക്കുന്നു. അവൾ തിടുക്കം കൂട്ടുന്നില്ല, വേദനയിലൂടെ തിടുക...

ഹാ! ജീവിതമാമീ ശകടം നോക്കുവിൻ, തുല്യം നുകർന്നൊരു കാളയാണു ഞാൻ! ഭാരം പേറി, കല്ലേറും കുഴിപ്പൊരുൾ തന്നേ പാതയിലൂടെ, തളർന്നൂഴിയിൽ നീങ്ങുന്നു. ഓരോ പാദത്തിലുമേ വേദന തൻ ശരംപായുന്നു മിന്നൽ പോൽ, ശ്വാസത്തിലോരോന്നിലും നൊമ്പരത്തിൻ വിഷപ്പുക വലിക്കുന്നു. കടക്കെണിതൻ നൂലുകൾ കുരുക്കി ചുറ്റിവരിഞ്ഞെൻ ദേഹം, ദാരിദ്ര്യമെന്നോരഗ്നി ഉള്ളിൽ എരിയുന്നുവോ! എന്തിനായീ ജന്മം? എന്തിനായീ പദം? ഒന്നുമറിഞ്ഞീല ഞാൻ, വിധിയൊഴികെ മറ്റൊന്നും. കാണുവതങ്ങുയരും കുന്നുകൾ, വിധിയാമലങ്കാരങ്ങൾ, പൊങ്ങിടും മലകളുയരെ, കാലത്തിൻ ദുർഗ്ഗങ്ങൾ. ചെങ്കുത്താണോരോ വഴി, പാതാളമേപ്പോൽ ഭയങ്കരം, കാൽതെറ്റാതെ മുന്നോട്ട്, കണ്ണീർ വാർപ്പു ഞാൻ, ശൂന്യനാം ഭാരവാഹി. മാറി മാറി പെയ്ത മഴയും, പൊള്ളും വെയിലുമേ പാദത്തിൽ തീജ്വാലപോൽ, ദേഹം  ദഹിക്കയായ് വിയർപ്പിൻ ഉപ്പു പരലുകൾ  ചിതറിയോ. പട്ടിണിതൻ ദീനം വിശപ്പായ് അടിവയറിൽ പൊള്ളിക്കുന്നു, രോഗങ്ങൾ തൻ കൈകൾ ദേഹത്തെ ഞെരിക്കുന്നു. ഒരുകൈത്താങ്ങിനായ് ഞാൻ നിഷ്ഫലമായ് കേഴുന്നു, ഒരു തുള്ളി പ്രകാശത്തിൻ കണികയും കാണുവാനില്ല! ആരുമില്ലല്ലോ, ഈ ദുർഗ്ഗമയാത്രയിൽ തുണയായി! പ്പുഴകളാ കലങ്ങീടും, ജീവിതത്തിൻ പ്രവാഹമായ്, ചുഴികളാഴത്തിൽ, മരണത...

മതം: വഴികാട്ടി, സത്യം ഉള്ളിൽ മതമെന്നതെന്തു നാം വിശ്വസിക്കും? മനസ്സിൻ ദീപമോ, ഭയത്തിന്റെ നിഴലോ? ആലോചനപ്പാതയിൽ നമുക്ക് കൂട്ടായി നടക്കുന്നത് ആചാരമോ, ആനന്ദമോ? ആചാരതന്ത്രമതിന്റെ കൈവശം; പൊതിർത്ത പൂജയും പ്രാർത്ഥനയും, നേരായ പാതയിൽ നടത്തുന്നു സദാ, ശുദ്ധമനസ്സിന്റെ ദീപം തെളിയുമ്പോൾ. പുതുവെള്ളത്തിൽ പൂച്ചെടികൾ പോലെ പെരുമഴ തൊട്ടാൽ മൂടിത്തുടങ്ങും ചിന്തയുടെ കനലുകളിൽ മനസ്സു തെളിയുമ്പോൾ – പുതിയ ദർശനം പിറക്കുന്നു. നേർക്കാഴ്ചയല്ല മതം, ആത്മാനുഭവത്തിലൂടെയുളള ദർശനമത്രേ. ആജ്ഞാപനം മതത്തിന്റെ ശബ്ദമല്ല, അതൊരു ആനന്ദസ്പന്ദം മാത്രം! മതം, മതി എന്നോരാശ്വാസമല്ല മതം, ഒരിക്കലും തീരില്ലാത്ത ചോദ്യം തന്നെ. അതിൽ മറുപടിയില്ല – പക്ഷേ, വഴിയുണ്ട് നമ്മുടെ ഉള്ളിലേക്കും നമ്മുടെ വഴികളിലേക്കും എത്തിച്ചേരുന്നൊരു ദിശ. ആചാരവുമെത്ര നേരുള്ളതായാലും നാം നടന്നു കണ്ടെത്തിയ പാതയാകണം അതെ. മറികടന്നോരാൾ പറഞ്ഞതുപോലെ നാം കേട്ടു പാടുക മാത്രമാവരുതേ! നമുക്ക് സംശയിക്കാൻ ധൈര്യമുണ്ടാകട്ടെ, ആധാരമെന്തെന്നറിയാൻ നേരങ്ങൾ കണ്ടെത്തട്ടെ; മതം കണ്ണികളല്ല, ചിന്തയുടെ കവാടങ്ങളാകട്ടെ! ഭയത്താൽ അനുസരിക്കപ്പെടുമ്പോൾ മതം വെറും ചട്ടമാവും. ഭക്തിയാൽ തെളിയുമ്പോൾ – അത് അർത്ഥമാ...

  വാതിൽക്കലെന്നോ നീ ഭയന്നു നിന്നു, അനാഥൻ, ലോകത്തിലൊറ്റപ്പെട്ടൊരീ ഞാൻ. കൈനീട്ടി നീയെന്നെ മാറോടു ചേർത്തു, അന്നം, തുണ, പിന്നെയാ വാത്സല്യം! അടുക്കളപ്പുറത്തെ കറിവേപ്പില പോൽ, കറികളിൽ ചേർന്നു ഞാൻ, ഗന്ധമായ്, രുചിയായ്. കളിച്ചു, ചിരിച്ചു, വളർന്നു ഞാൻ നിന്നോടൊപ്പം, ആ വീടിന്നകമെൻ ജീവനായ് മാറി. ഇഷ്ടമുള്ള കറികളിൽ വലിച്ചൂരി ഇട്ടു, എനിക്കിഷ്ടവിഭവങ്ങൾ വിളമ്പി തന്നു. അല്ലെങ്കിൽ ഓമനപ്പേരുകളാൽ വിളിച്ചു, ആ സ്നേഹത്തിൽ ഞാൻ എല്ലാം മറന്നു. ഞാൻ വരുമ്പോഴെല്ലാം പായസം വെച്ചു, എനിക്കുള്ള പ്രാധാന്യം അന്നെന്നറിഞ്ഞു. എന്നിട്ടുമെൻ ഇഷ്ടങ്ങളെ അവർ മാറ്റി നിർത്തി, അന്ധമായ സ്നേഹത്തിൽ ഞാൻമതി മറന്നു ആ രാഗത്തിൽ മുഴുകി നിന്നു. ഒരുനാൾ വസന്തം മനസ്സിൽ പൂത്തു, നിൻ മകൾ, പ്രണയം മൊഴിഞ്ഞെൻ കാതിൽ. ചെമ്പനീർ പൂക്കൾ പോൽ തിളയ്ക്കും പ്രണയം, പ്രാണനെപ്പോലും മറന്നൊരാ നിമിഷം! ഇരുപേരും കൈകോർത്തു പോയൊരാ സ്വപ്‌നവീഥികളിൽ, ആനന്ദം മാത്രം, മറ്റൊന്നുമില്ല. എൻ പ്രാധാന്യം കണ്ടു, അസൂയ പൂണ്ടു, കിഴങ്ങ്ബന്ധുക്കൾ മെല്ലെ കഥകൾ മെനഞ്ഞു. ഗൂഢാലോചനതൻ വിഷം കലർത്തി, എനിക്കായ് നെയ്തൊരു പന്തൽവല മുറുക്കി. പെട്ടെന്നു പാഞ്ഞെത്തി കൊടുങ്കാറ്റൊടുവിൽ, ചോദ്യങ്ങള...

  പുതിയൊരവസരം, പുതിയൊര യാത്രയും പൊടിമഞ്ഞുപോൽ ദൂരദീപങ്ങൾ, പുതിയ പ്രതീക്ഷയായ് മുന്നിൽ. ഒരു പുഴയാം ജീവിതം, നിത്യമാം യാത്ര, ഒരൊഴുക്കിൽ വീഴുന്ന നിമിഷങ്ങളിൽ, നാം തോണിയിലാണു, ഭയത്തിൻ കോണിൽ, ഉറവിടം തേടി നീങ്ങുന്നു! തീരം കാട്ടാതെ പാതകൾ നീളുന്നു, മേഘങ്ങളാകാശമേ മൂടുന്നു. താനൊരു സൂര്യൻ പോലെ വിളങ്ങുമോ? പ്രശ്നം നാമിൽത്തന്നെ, ഉൾക്കാഴ്ച തേടണം. തെളിവില്ലായ്മയിലേക്കും അനിശ്ചിതത്വത്തിലേക്കും ഞാനെങ്ങു പോവുമെങ്കിൽ, ഞാനെവിടെ നിന്നു വന്നു, എങ്ങോട്ടേക്കീ യാത്ര, എന്നുള്ള ചിന്തയാണെൻ്റെ ദീപം. വേരുകളായുള്ള കഷ്ടതകളാലായി മൂലങ്ങളിന്നുറപ്പായി; നിശ്ശബ്ദതയിൽത്തന്നെയാണല്ലോ വളർച്ചയുടെ കാതൽ. തുടരുന്നു ജീവിതഗാനം, കാതലായ വാക്കുകൾ കൂടെ. പുതിയൊരു ദുഃഖം വന്നാൽ പുതിയൊരു ആഴമുണ്ടാവും. അതിരുകളില്ലാത്ത വഴികളിലായിട്ട് നാം തേടുന്നു തീരം. തീരമല്ല വഴിയാകുന്നത്, വഴിയാകുന്നു ലക്ഷ്യവും! കാത്തിരിക്കുന്ന തിരമാലയെപ്പോലെ ഒരു ശ്രമം പിന്നെയും ഉണ്ടാകും. ഒരിക്കലുമില്ല വഴിയൊഴിഞ്ഞു പോകുന്നത്, വിളക്കിരിയുന്നൊരനശ്വര പ്രതിജ്ഞ! ഒരുപാട് മാറുന്ന മേഘങ്ങൾക്കിടയിൽ, അനന്തതയെ തൊടുന്നൊരു ചങ്ക് — അതായിരിക്കും ആത്മാവിൻ്റെ വരവ്, ഒരുനാൾ താനായി തിരിച്ചറിയും!

ഒരു വേണുഗാനം കാറ്റിൽ അലിഞ്ഞുവോ, ഹൃദയത്തിൽ തീവ്രമായ് നോവുണർന്നുവോ? കാളിന്ദി തൻ തീരത്ത്, മയങ്ങും വൃന്ദാവനം, ഓരോ ഇലത്തുമ്പിലും, രാധ തൻ വിരഹം. ആരോമലാമവൻ, കറുത്തൊരാ മാധവൻ, എവിടേക്കോ മാഞ്ഞുവോ, എന്നുമെൻ ജീവനായ്? ഓടക്കുഴൽ നാദത്തിൽ, അലിഞ്ഞലിഞ്ഞെൻ ഹൃദയം, അവനുവേണ്ടി മാത്രം, തേങ്ങിയൊരീ രാവുകൾ. കാണുവാനെൻ കണ്ണുകൾ, എത്രനാൾ കാത്തിടും? ഒരു നോക്കു കാണുവാനായ്, പ്രാണനങ്ങു പിടഞ്ഞിടും. അവന്റെ പുഞ്ചിരിയിൽ, ലോകം കണ്ടു ഞാൻ, അവന്റെ നിശ്ശബ്ദതയിൽ, എന്നാത്മാവ് നീറി ഞാൻ. കണ്ണീരിൽ കുതിർന്നുവോ, ഗോപികമാർ തൻ കണ്ണുകൾ? എങ്കിലും ആരുമില്ല, എന്നെപ്പോൽ നീറിടുവാൻ. ഓരോ പുലരിയും, ഓരോ സന്ധ്യാവിളക്കും, അവനുവേണ്ടി മാത്രം, എന്നെത്തിരിച്ചറിഞ്ഞുവോ? അവന്റെ കാൽപ്പാടുകൾ, മാഞ്ഞുവോയീകാളിന്ദിപുഴമണലിൽ? എന്റെ ഹൃദയത്തിന്നുള്ളിൽ, അതു മായാത്തൊരഗ്നിയായ്. എങ്ങോ മറഞ്ഞെന്നോ, എന്നെഴുതിയൊരാ വിധി? മരണമെൻ കണ്ണിനുമുന്നിൽ, ആടിനിൽപ്പൂ ഭ്രാന്തിപോൽ. ഇനിയുമെന്താകുമോ, ഈ ജന്മം എൻ ഗതി? ഓരോ കിനാവിലും, നീ മാത്രം എൻ നിധി. അകലേ, അകലേ, അലയും മാരുതനോ, അവനെൻ പ്രിയനെ, എവിടേക്കവൻ പോയി? ഓരോ നിമിഷവും, യുഗങ്ങളായ് നീളുന്നു, ഓർമ്മതൻ വേലിയേറ്റം, ഉള്ളിനെ ചുട്ടെരിക്കുന്നു. രാധ ...

വിടവാങ്ങും രാവിൻ നിശാഗന്ധി പൂത്തപോൽ, നിലാവിൻ മഞ്ഞൊളിയിൽ  ഞാൻ നിന്നു നീറവേ. ഒരു ചെറു തെന്നലായ് നീയെൻ കവിളിൽ തഴുകി, മറവി തൻ മാരിയിൽ മായാത്തൊരോർമ്മ പോൽ. കണ്ണുനീർപ്പൂക്കളിൽ കനലെരിഞ്ഞീടിലും, മോഹത്തിൻ വസന്തം മനസ്സിൽ വിരിയുന്നു. മരവിച്ച കൈകളിൽ നിൻ മൃദുസ്പർശമേൽക്കാൻ, മൃതിയെയും കാത്തു ഞാൻ നോക്കുന്നു നിന്നെയും. ഒരു നിമിഷാർദ്ധമെൻ ജീവനിൽ വന്നൊരാ പ്രണയത്തിൻ ഗാനം, തീരാത്തൊരൂഷ്മളമാം. മണ്ണടിഞ്ഞീടിലും, മായാത്തൊരഗ്നിയായ്, എന്നും നിൻ ഓർമ്മയെൻ ഹൃദയം നിറയ്ക്കുമേ! അകലെയാണെങ്കിലും നീയെൻ കിനാവുകൾ, തണൽവിരിച്ചീടുന്ന പൂമുല്ല വള്ളിപോൽ. ഒരു രാവിൻ തണുപ്പിൽ, ഒരു മഴത്തുള്ളിയായ്, ഓർമ്മതൻ ദീപം നെഞ്ചിൽ തെളിയിപ്പു നീ. ജീവിത പാതയിൽ നീ മാഞ്ഞുപോയിടിലും, എനിക്കായ് നീ തന്ന സ്നേഹത്തിൻ കൈത്തിരി. ഇരുളുമീ വഴിയിലെൻ വഴികാട്ടിയായ് നീ, ആത്മാവിൻ ആഴത്തിൽ എന്നും ജ്വലിക്കുമേ. ഒരു മഞ്ഞുകണംപോൽ അലിഞ്ഞെൻ ഹൃദയം നീ, ഒരു മന്ദഹാസം പോൽ മായാതെ നിൽപ്പൂ നീ. പുലരിതൻ പൊൻവെളിച്ചം മായുന്ന സന്ധ്യയിൽ, എൻ പ്രണയത്തിൻ ഗാനം നിന്നോടൊതുങ്ങുമേ.

  ഒരുപാട് നേരം കാത്തിരുന്നവൻ ഞാൻ, മഴവില്ലിനു പിന്നിലൊരു സൂര്യൻപോലെ പൊട്ടിപ്പൊളിഞ്ഞു നിന്നതേ മനസ്സിൽ വേദനയുടെ ചുളിവുകൾ പടർന്നപ്പോൾ. തീരാതൊരു തീയിലിരിയുന്നുവെന്നു തമ്മിലവനെപ്പോലുമറിയാതെ പോയി — പൊള്ളലുകൾ പൂക്കളായി മുഷിഞ്ഞ ജീവിതം തീർന്ന കവിതയാകുമ്പോൾ. വാക്കുകൾ തന്നിൽ വിഴുങ്ങിപ്പോയി, കണ്ണുനീർ തിരികെ കാഴ്ചകളായി വേണ്ടെന്നു പറഞ്ഞുനിന്ന ഗന്ധർവ ലോകം  ഒരുകൈമേൽ ചിതയായി കെട്ടിടുമ്പോൾ. ഭ്രാന്തായ് ഉരുളുന്ന ആലോചനകളിൽ മൂളിയവൻ ഒരു കിടക്കപോലെയും, "അവസാനം എന്താണിതിന്?..." എന്ന ചോദ്യത്തെ ആവർത്തിച്ച്, ആശയില്ലാതെ മറയ്ക്കുന്നു. ഒരു തിരശ്ശീല ഉയരുന്നു പിന്നിൽ, മനസ്സിന്റെ ജ്വാലയിൽ തെളിയുന്നത് രണ്ടക്ഷരങ്ങൾ — "വിടൂ!" — അതു പോലെ മോക്ഷമൊരു ചിന്തയിൽ നിറഞ്ഞു വീണു.

  ചെമ്പുള്ള കണ്ണുമായ്, കനൽക്കാടിൻ ഭാവമായ്, പാടത്തും പറമ്പത്തും പായും ഇടിമിന്നൽ പോൽ, പടയണി കോലത്തിൻ ജീവനായ് നീറി, കാവിലെ മണ്ണിൻ കാൽക്കൽ തലചായ്ച്ച ആ മരത്തലപ്പൻ, കോലക്കാരൻ. പാടങ്ങൾ കൊയ്യുമ്പോൾ, വരമ്പുകൾ താണ്ടുമ്പോൾ, പാള തടയുമ്പോൾ, പേപ്പൊലി കെട്ടുമ്പോൾ, കനലിന്റെ താളത്തിൽ ഉയിർത്തെഴുന്നേൽക്കാൻ, കൊടുങ്കാറ്റു പോലെ നീയെത്തും കാവിൻ്റെ നെടുവീർപ്പായി, അഗ്നിനാളമായ് കോലക്കാരൻ. ദാരികൻ്റെ കൊടും ക്രൂരതകൾ തീർത്ത്, ദേവി തൻ കോപത്തിൽ കനലാളി നിൽക്കേ, അടക്കാൻ കെൽപില്ലാ ദേവന്മാരും മുന്നിൽ, ശിവഗണം കോലങ്ങൾ കെട്ടിയാടിയപ്പോൾ, അടങ്ങിയ കോപത്തിൽ ശാന്തയായ് ദേവി, അതല്ലോ ഐതിഹ്യം, പടയണി രാവിൻ! അതല്ലോ, കാവിലെ സൂര്യൻ, നീ കോലക്കാരൻ! ചൂട്ടുവെപ്പിൻ്റെ നേർവെളിച്ചത്തിൽ, ഗണപതി കൊട്ടിൻ്റെ താളത്തിൽ മുങ്ങി, മാടനും മറുതയും കാലനും തുള്ളുമ്പോൾ, ചെണ്ടയും കൈമണിയും തപ്പും ചേരുമ്പോൾ, പുറപ്പാടിൻ്റെ നേർക്കാഴ്ച്ചകൾ കാണാൻ, അവനുയിർ തേടുമീ പടയണി രാവിൽ, ചക്രവാളത്തിലെ താരകം നീ, കോലക്കാരൻ. കടമ്മനിട്ടയിലോ, ഓതറക്കാവിലോ, അല്ലെങ്കിൽ കദളിമംഗലത്തിൻ മണ്ണിലോ, കല്ലൂപ്പാറയുടെ താളത്തിൻ്റെ ചൂടിലോ, പുല്ലാടിൻ വഴിയിലെ പന്തത്തിൻ വെളിച്ചത്തിലോ, കരിയും കുരുത്ത...

അവൾ ഭ്രാന്തിയാണെന്ന് ലോകം വിധിച്ചപ്പോൾ, അല്ലയോ സുമതേ, അവൾക്കാഴത്തിൽ മുറിവേറ്റൊരന്തരംഗമേ; പിളർന്നുപോയൊരാത്മാവിൻ നിശബ്ദതയിൽനിന്നും, പേരില്ലാക്കൊടുങ്കാറ്റവൾ നെഞ്ചിലേറ്റി നിന്നു. സംരക്ഷണം വേണ്ടാതോരീ ദുരന്തഭൂമിയിൽ, സ്നേഹബന്ധങ്ങൾ ശത്രുവിൻ വാളുപോൽ മുറിവേൽപ്പിച്ചൊരീ ലോകത്തിൽ, അരികിലൊരു കോണിൽ ചുരുങ്ങിക്കുറുകി, അവളൊരഗ്നിഗോളം! അറിവില്ലാത്തവളെന്നാരോ പുലമ്പീടുന്നു, അല്ലവൾ, കരുണയില്ലാത്തൊരായുധമവൾ താൻ; സ്നേഹത്തിൻ അഗ്നിജ്വാല വർഷിച്ച ഹൃദയം, വിശ്വാസത്തെ അഗ്നിശുദ്ധി വരുത്തിയോരഗ്നിപുഷ്പമവൾ; നുണകളാൽ കെട്ടിപ്പടുത്തൊരീ മരീചികാ ലോകത്തിൽ, ചതിക്കപ്പെട്ടൊരാളവൾ, നിസ്സഹായയായി; സ്നേഹത്തിൽ വിശ്വസിച്ചതിനാലോ വാക്കുകളിലോ, പൊട്ടിവീണ സ്വപ്നങ്ങളിൽ പറ്റിപ്പിടിച്ചു നിന്നവൾ. നാണംകെട്ടവളെന്നാരോ മൊഴിഞ്ഞു, അല്ലവൾ, ആത്മാവിനെ കാത്തുവച്ചോരമ്മ താൻ; ഒരിക്കൽ തേടിയൊരാർദ്രത തണുത്ത മഞ്ഞായി മാറിയപ്പോൾ, അവൾക്ക് കൂട്ടിനായ് നിഴൽപോലെയൊരു ആത്മാവ് നിലകൊണ്ടു; മൗനം ബലഹീനതയല്ലവൾക്കെന്നോർക്കുക, ഹൃദയത്തിൻ ശ്രദ്ധയാർന്നൊരഭയമതവൾക്ക്; നിശബ്ദതയാലവൾ കണ്ടു, കേട്ടു, പഠിച്ചു, ആരാണ് യഥാർത്ഥത്തിൽ സുരക്ഷിതരെന്ന്, ആരാണ് ചതിയന്മാരെന്ന്. കയ്പേറിയോരെന്...

  അകലെയാ മാമരച്ചില്ലയിൽ നിന്നൊരു കുയിലിൻ്റെ ഗാനം മുഴങ്ങീടുമ്പോൾ, ഹൃദയത്തിൻ കോണിലെ മായാത്തൊരോർമ്മതൻ ചെല്ലം തുറന്നു ഞാൻ നോക്കിടുന്നു! എങ്കിലും, കണ്ണുകളിടറിപ്പോകുന്നു, ശൂന്യമാണെൻ്റെയാ വെറ്റിലച്ചെല്ലം! ഒരു കാലം, തറവാടിൻ മുറ്റത്തു പൂത്തൊരാ മുല്ലവള്ളിക്കുടിലിൽ, സന്ധ്യയിൽ, മുത്തശ്ശൻ്റെ കണ്ണുകൾ, വാത്സല്യത്താൽ തിളങ്ങീ, ചുണ്ടിൽ മുറുക്കിൻ്റെ ചുവപ്പൂറുമ്പോൾ. അടുക്കളത്തിണ്ണയിൽ, കല്ലും കുഴവിയും, മുത്തശ്ശി മെല്ലെ എടുത്തീടുന്നു; പാക്കിടി ശബ്ദം, താളത്തിൽ മുഴങ്ങീ, ഓരോ ഇടിയ്ക്കുമൊരോർമ്മ നൽകീ. പാക്ക് വെട്ടിൻ്റെ മൂർച്ചയിൽ, അടക്കതൻ ചെറിയ കഷണങ്ങൾ ചിതറീടുമ്പോൾ, മാൻകൊമ്പിൻ പിടിയുള്ള കത്തിതൻ തിളക്കത്തിലാ -, യെരിവുള്ള നാടൻ തളിർവെറ്റില മെല്ലെ മുറിച്ചിടുമ്പോൾ. ഒരു കാലം നിറഞ്ഞുതുളുമ്പിയ സ്നേഹത്തിൻ ഓരോ നിമിഷവുമോർമ്മയിലുറങ്ങുന്നു; വെറ്റിലത്തളിരിൻ പച്ചയും, അടക്കതൻ നാടും, ചുണ്ണാമ്പിൻ വെളുപ്പുമെല്ലാം. മാൻകൊമ്പിൻ കത്തിയും, പാക്ക് വെട്ടിയുമിന്ന്, നിശ്ചലം, നോവുന്ന ശൂന്യതയിൽ! നടുവിരൽ നഖത്താൽ, നാരുകളോരോന്നും ഒടുവിട്ടു വലിച്ചു കളഞ്ഞീടും നേരം, അറ്റങ്ങൾ പൊട്ടിച്ചു, ചെന്നിയിൽ ഒട്ടിച്ചും, വെറ്റിലയൊരുക്കും നിമിഷമെന്നും! മോതിരവ...

ഞാനൊരു വേഴാമ്പലേകാകി , കാടിൻ്റെയന്തരാളേ, വന്യമാം ശാന്തതയിൽ കേഴുമൊരൊറ്റയാൾപോൽ. എൻ മരക്കൂട്  ചില്ലയിൽ, പ്രഭാതമോരോർമ്മയായ്, കൊക്കിലെൻ മോഹങ്ങൾ, ദാഹമോ പ്രാണനിൽ. പ്രകൃതിഗുരുവിൻ പാഠങ്ങൾ – വെയിലും മഴയുമൊരുപോൽ, ബന്ധങ്ങൾ വേരായ്. അമൃതുലസുമേ സ്നേഹത്തിൻ സാരമാം അഖിലവുമെൻ ജീവിത പാഠമായ്. അതു തരുനിര നീങ്ങി, മായയാൽ മൂടുമെൻ മിഴികളൊരു നാൾ മാനുഷനായ്. മതിഭ്രമമെന്നിൽ, മോഹത്തിൻ ഭാരവും, കരയുമൊരു നേരം, കലപിലയായ് നഗരം. ബന്ധനമിവ പാശങ്ങളായ് പ്രതീക്ഷയാൽ, മഴവിലൊളിയായ് കാർമേഘമായി. ചിരിയുടെ പിന്നിൽ കണ്ണീരൊളിപ്പിച്ചു, ദുരിതമൊരു പോൽ മായയായ് ഞാൻ. കരിവളയിടും മോഹങ്ങൾ മണ്ണിലായ്, അടിമുടി പൊഴിയും കാലത്തിൻ തേരിൽ. തളർന്നു മനം, കാൺമൂ ദൂരയാം നീല- വിശാലമാം ദിവ്യ വരപ്രസാദം. അതിരുകളകന്നൂ മുക്തിയാം സത്യമേ, തകരുമിരുളിൻ കടലിൽ കപ്പലേറി. ഇതാ ഞാനൊരു പക്ഷിയാകാശം പുൽകു- മെൻ ചിറകുകൾ വിടർന്നു ഭയമറ്റുപോയ്‌. കനിവൊഴുകുമെന്നോർമ്മകൾ മാഞ്ഞുപോയ്, ഇനിയെൻ കൂടും ഭാരവും ദൂരമായ്. അലകടലലയായ്, കാറ്റിന്റെ ഗാനമായ്, സ്വാതന്ത്ര്യമെന്നിൽ ശാന്തമായ് തങ്ങി. അനന്തമാം യാത്രയിൽ മായുന്നൂ തീരങ്ങൾ, അഖിലവുമവസാന സന്ധ്യയിലെൻ ലയം. തിരികെ വരാനാ...

  അകലുന്ന തണുപ്പിൻ ചുടുനീരൊഴുക്കി  ഞാൻ ഒരു പുതപ്പായി വന്നിടും,  മനുഷ്യന്റെ ദുഃഖാന്ധകാരമകറ്റാൻ.  വേദനതൻ വർഷത്തിൽ തഴുകി  നീയിരിക്കാതി- ന്നൊരു ശ്വാസമത്രേ ഞാൻ,  നിൻ നിഴലായി തീർന്നിടും.  എൻ തൂവലുകളിലത്രേ ഊഷ്മളതയെത്രയേ  ഭീതിതരാം കിടപ്പിലുമേറെ സ്വപ്നങ്ങളെ ചലിപ്പിപ്പൂ.  ദരിദ്രന്റെ ചിരികൾക്ക് കാവലായ് ഞാൻ നിൽക്കുന്നു;  മായാത്തതാം ഒരടയാളമായി ഞാൻ തീർന്നിടുന്നു. ചുണ്ടുകൾ വിറയാർന്നു നിദ്രയകന്നീടുമ്പോൾ,  എൻ മാറിൽ ചേർന്നങ്ങു നീ നിന്നുപോകാമല്ലോ;  വേദനതൻ മൂർച്ചയിൽ ഉറങ്ങാനാവാത്തതാ- ജീവിതത്തിൻ പരിതാപങ്ങളൊക്കെയുമറിഞ്ഞു ഞാൻ.  വീടിൻ ചൂടൊഴിഞ്ഞിട്ടും ഞാൻ സുഖസ്പർശമേകിടും,  പുലർകാലത്തിൻ കടിഞ്ഞൂലെന്നപോലെയെ-  ന്നേറെ പുത്തൻ പ്രഭാതത്തിനായി കാത്തിടും ഞാൻ.  മാനവൻ്റെ കഥകളും, കണ്ണീരും ചിരികളും  എൻ നൂലിൽ പറ്റിപ്പിടിക്കും, അവൻ വേദനയാൽ തേങ്ങുമ്പോ-  ളെൻ മാറിൽ വിശ്രമിച്ചിടും, ഞാൻ ദീനാനുകമ്പയോടെ. പുതപ്പിനേക്കാൾ വലിയൊരു സഹനം  മർത്ത്യനില്ലല്ലോ വർഷങ്ങൾ എത്രയോ  തണുപ്പും ചൂടും കയ്യിലെടുത്തവൻ!  മനുഷ്യന്റെ കണ്ണീരും ചിരിതൻ ശബ്ദവും ...

  ഞാൻ ദരിദ്രനാണെടാ, എന്നെ വിൽക്കില്ല ഞാൻ!  ഈ നാണയത്തുട്ടുകൾക്കായി ഞാൻ വിൽക്കുമോ എൻ്റെ ആത്മാവിനെ?  നിങ്ങളുടെ കമ്പോളത്തിൽ വെച്ച് ഞാൻ വിലപേശുമോ  എൻ്റെ ആത്മാവിൻ്റെ വില?  ആ ചോരയും നീരും കൊണ്ട് ഞാൻ തീർത്തതല്ലേ ഈ ഞാൻ? കീറിയ കുപ്പായമുണ്ട്, കാലൊടിഞ്ഞ ചെരിപ്പുണ്ട്,  ചിലപ്പോൾ വിശക്കുന്ന വയറുണ്ട്.  എന്നാലും ഞാൻ നിവർന്നുനിൽക്കുന്നു, തുറന്ന കൈകളോടെ,  നിങ്ങളുടെ ഈ ലോകത്തിൻ്റെ ചൂഷണത്താൽ ഞാൻ തകരില്ലെടാ! ഞാൻ തലകുനിക്കില്ല, നിങ്ങളുടെ കള്ളക്കഥകൾക്ക്!  കനകസിംഹാസനങ്ങളിൽ വാഴുന്നവരേ, കേൾക്കുവിൻ!  എൻ്റെ സ്വപ്‌നങ്ങൾ ഞാൻ വിൽക്കില്ല,  ക്ഷണികമായ നേട്ടങ്ങൾക്കായി.  എൻ്റെ പോക്കറ്റുകൾ ശൂന്യമാണെങ്കിലും,  എൻ്റെ ഹൃദയം ജ്വലിക്കുന്നൊരു തീക്കനലാണ്!  ഒരു വിപ്ലവത്തിൻ്റെ കനൽ! ജീവിതത്തിൻ്റെ ആദ്യ ശ്വാസത്തിൽ,  നമ്മളെ മറയ്ക്കാൻ പിറന്ന ഞാൻ,  ദു:ഖത്തിൻ്റെ മൂർച്ചയിൽ ഒരു മൃദു കാവൽ പോലെ നിൽക്കും.  വില്ക്കപ്പെടുന്ന തെരുവിൽ പോലും,  പുതപ്പിൻ്റെ ചൂട് വിലക്കാത്ത,  വരണ്ട കയ്യിൽ ഞാൻ ഒരു ചിരി ചാരുന്നു –  സ്നേഹത്തിൻ്റെ മറ, ആത്മാവിൻ്റെ നേരിയ വെളിച്ച...