അവൾ

അവൾ ഭ്രാന്തിയാണെന്ന് ലോകം വിധിച്ചപ്പോൾ,

അല്ലയോ സുമതേ, അവൾക്കാഴത്തിൽ മുറിവേറ്റൊരന്തരംഗമേ;

പിളർന്നുപോയൊരാത്മാവിൻ നിശബ്ദതയിൽനിന്നും,

പേരില്ലാക്കൊടുങ്കാറ്റവൾ നെഞ്ചിലേറ്റി നിന്നു.

സംരക്ഷണം വേണ്ടാതോരീ ദുരന്തഭൂമിയിൽ,

സ്നേഹബന്ധങ്ങൾ ശത്രുവിൻ വാളുപോൽ മുറിവേൽപ്പിച്ചൊരീ ലോകത്തിൽ,

അരികിലൊരു കോണിൽ ചുരുങ്ങിക്കുറുകി, അവളൊരഗ്നിഗോളം!

അറിവില്ലാത്തവളെന്നാരോ പുലമ്പീടുന്നു,

അല്ലവൾ, കരുണയില്ലാത്തൊരായുധമവൾ താൻ; സ്നേഹത്തിൻ അഗ്നിജ്വാല വർഷിച്ച ഹൃദയം,

വിശ്വാസത്തെ അഗ്നിശുദ്ധി വരുത്തിയോരഗ്നിപുഷ്പമവൾ;

നുണകളാൽ കെട്ടിപ്പടുത്തൊരീ മരീചികാ ലോകത്തിൽ,

ചതിക്കപ്പെട്ടൊരാളവൾ, നിസ്സഹായയായി;

സ്നേഹത്തിൽ വിശ്വസിച്ചതിനാലോ വാക്കുകളിലോ,

പൊട്ടിവീണ സ്വപ്നങ്ങളിൽ പറ്റിപ്പിടിച്ചു നിന്നവൾ.

നാണംകെട്ടവളെന്നാരോ മൊഴിഞ്ഞു,

അല്ലവൾ, ആത്മാവിനെ കാത്തുവച്ചോരമ്മ താൻ;

ഒരിക്കൽ തേടിയൊരാർദ്രത തണുത്ത മഞ്ഞായി മാറിയപ്പോൾ,

അവൾക്ക് കൂട്ടിനായ് നിഴൽപോലെയൊരു ആത്മാവ് നിലകൊണ്ടു;

മൗനം ബലഹീനതയല്ലവൾക്കെന്നോർക്കുക,

ഹൃദയത്തിൻ ശ്രദ്ധയാർന്നൊരഭയമതവൾക്ക്;

നിശബ്ദതയാലവൾ കണ്ടു, കേട്ടു, പഠിച്ചു,

ആരാണ് യഥാർത്ഥത്തിൽ സുരക്ഷിതരെന്ന്, ആരാണ് ചതിയന്മാരെന്ന്.

കയ്പേറിയോരെന്നാരോ പറഞ്ഞൂ,

അല്ലവൾ, സത്യം ധീരമായി പറഞ്ഞവൾ താൻ;

വേദന വിളിച്ചുപറഞ്ഞതവൾക്ക് കയ്പ്പേകീടുന്നില്ല,

ഒരു ധീരയാമവൾ, കാലത്തിൻ കടൽത്തീരത്ത് പതറാത്ത നെഞ്ചുമായി;

മുറിവേൽപ്പിച്ചവരെ ഉത്തരവാദികളാക്കിയെങ്കിലും,

വെറുപ്പിൻ വിഷം മനസ്സിൽ പേറിയോരവളായിരുന്നില്ല;

മുറിവുകൾ മറച്ചുവെക്കാൻ കൂട്ടാക്കാതെ,

മറ്റുള്ളോർക്ക് സൗഖ്യമേകാൻ അവൾ തുനിഞ്ഞില്ല, സ്വന്തം മുറിവുണങ്ങാതെ.

ഭൂതകാലത്തിൽ കുടുങ്ങിയോരെന്നാരോ പറഞ്ഞു,

അല്ലവൾ, ആഘാതത്തിൻ ഭാരം ചുമന്നവൾ താൻ;

ആഘാതം കാലദിന സൂചികയിലൊതു  ങ്ങാത്തൊരു ശൂന്യകാലമായി,

അവൾ കെട്ടിപ്പടുത്തൊരാ സമാധാനത്തിൻ മതിൽ തകർന്നു വീണു;

ഓർമ്മകൾ തകർത്തുവോ? അല്ലവൾ കുടുങ്ങിയോരല്ല,

തകർന്നൊരീ ഹൃദയക്കഷണങ്ങളിൽ നിന്നെഴുന്നേറ്റു,

പുതിയൊരു ജീവിതം പണിഞ്ഞവളാണവൾ;

സ്നേഹം തകർത്തെറിഞ്ഞ ഹൃദയത്തെ എങ്ങനെ പൂർണ്ണമാക്കും? അതവളുടെ ചോദ്യം!

മിഥ്യാബോധമെന്നാരോ പറഞ്ഞു,

അല്ലവൾ, പേടിസ്വപ്നത്തെ അതിജീവിച്ചോരവൾ താൻ;

പുഞ്ചിരിയേകിയവൻ ക്രൂരനായ രാക്ഷസനായി മാറിയപ്പോൾ,

ആർക്കും വിശ്വസിക്കാനാവാത്തൊരു ദുസ്വപ്നമായി അത്;

അവൾ ക്ഷീണിച്ചവളായിരുന്നെന്നെങ്ങിലും,

അവൾ അതിശയോക്തിയല്ല, സഹനത്തിൻ കർത്തൃത്വമവൾ;

നാടകീയമായിരുന്നില്ലവൾ, വെറുമൊരു അതിജീവിത, ജീവിതാഗ്നിയിൽ പൊള്ളിപ്പിടഞ്ഞവൾ.

ദുർബലയെന്നാരോ മൊഴിഞ്ഞു,

അല്ലവൾ, വിശ്വസിച്ചോരവളാണവൾ താൻ;

വീണ്ടും വീണ്ടും അവൾ നൽകി,

സംശയമില്ലാത്തൊരവസരം;

സ്നേഹമുണക്കുമെന്നവൾ വിശ്വസിച്ചുവല്ലോ,

അർഹിക്കാത്തതിലേറെ ക്ഷമിച്ചോരവൾ;

അത് ബലഹീനതയല്ല, മനുഷ്യത്വത്തിൻ സത്ത;

ഹൃദയം കയ്യിലേന്തി നടന്നോരവളാണവൾ, ലോകത്തിനു മുന്നിൽ.

അവൾ ഉപേക്ഷിക്കുന്നില്ല...

അവൾ സൗഖ്യപ്പെടുത്തുന്നു.

ശുദ്ധമല്ലത്, ചിലപ്പോൾ കുഴപ്പങ്ങൾ നിറഞ്ഞത്,

നിശബ്ദമായൊരാ വേദനയുമത്;

സൗഹൃദങ്ങളിൽ നിന്നകലുന്നൊരനുഭവവും,

കണ്ണുനീർ പൊഴിക്കുന്നൊരാ നിമിഷവും;

വീഥിയിൽ ഒരു അപരിചിതനോടൊരു പുഞ്ചിരി,

അതവളുടെ യാഥാർത്ഥ്യം, ഹൃദയം തുറന്നു കാണിക്കുന്നു.

അതിനാൽ അവളുടെ പ്രക്രിയയെ തെറ്റായി മുദ്രകുത്തരുത്.

അവളുടെ മൗനത്തെ കീഴടങ്ങലായോ,

കണ്ണുനീരിനെ പരാജയമായോ കാണരുത്;

അവൾ തകർന്നിട്ടില്ല... അവൾ മാറുകയാണ്.

കൂടുതൽ കരുത്തുള്ളവളായി, മൃദലയായി,

ബുദ്ധിമതിയായി, ഉച്ചത്തിൽ സംസാരിക്കുന്നവളായി,

കൂടുതൽ ജാഗ്രതയുള്ളവളായി, ശക്തയായി;

അവൾ പഴയതുപോലെയല്ല - അതവളുടെ വിജയം, കാലം കുറിച്ച വിജയം!