ഞാൻ, പുതപ്പ്: മാനുഷികതയുടെ ഒരടയാളം

 

അകലുന്ന തണുപ്പിൻ ചുടുനീരൊഴുക്കി 

ഞാൻ ഒരു പുതപ്പായി വന്നിടും, 

മനുഷ്യന്റെ ദുഃഖാന്ധകാരമകറ്റാൻ. 

വേദനതൻ വർഷത്തിൽ തഴുകി

 നീയിരിക്കാതി- ന്നൊരു ശ്വാസമത്രേ ഞാൻ, 

നിൻ നിഴലായി തീർന്നിടും.

 എൻ തൂവലുകളിലത്രേ ഊഷ്മളതയെത്രയേ

 ഭീതിതരാം കിടപ്പിലുമേറെ സ്വപ്നങ്ങളെ ചലിപ്പിപ്പൂ.

 ദരിദ്രന്റെ ചിരികൾക്ക് കാവലായ് ഞാൻ നിൽക്കുന്നു; 

മായാത്തതാം ഒരടയാളമായി ഞാൻ തീർന്നിടുന്നു.

ചുണ്ടുകൾ വിറയാർന്നു നിദ്രയകന്നീടുമ്പോൾ, 

എൻ മാറിൽ ചേർന്നങ്ങു നീ നിന്നുപോകാമല്ലോ; 

വേദനതൻ മൂർച്ചയിൽ ഉറങ്ങാനാവാത്തതാ- ജീവിതത്തിൻ പരിതാപങ്ങളൊക്കെയുമറിഞ്ഞു ഞാൻ. 

വീടിൻ ചൂടൊഴിഞ്ഞിട്ടും ഞാൻ സുഖസ്പർശമേകിടും, 

പുലർകാലത്തിൻ കടിഞ്ഞൂലെന്നപോലെയെ- 

ന്നേറെ പുത്തൻ പ്രഭാതത്തിനായി കാത്തിടും ഞാൻ. 

മാനവൻ്റെ കഥകളും, കണ്ണീരും ചിരികളും 

എൻ നൂലിൽ പറ്റിപ്പിടിക്കും, അവൻ വേദനയാൽ തേങ്ങുമ്പോ-

 ളെൻ മാറിൽ വിശ്രമിച്ചിടും, ഞാൻ ദീനാനുകമ്പയോടെ.

പുതപ്പിനേക്കാൾ വലിയൊരു സഹനം

 മർത്ത്യനില്ലല്ലോ വർഷങ്ങൾ എത്രയോ

 തണുപ്പും ചൂടും കയ്യിലെടുത്തവൻ!

 മനുഷ്യന്റെ കണ്ണീരും ചിരിതൻ ശബ്ദവും

 വന്നിട്ടു പോയിരിക്കും, 

എൻ കൈവിരൽ പിടിച്ചോർത്ത ഹൃദയങ്ങൾ. 

വീണ്ടും വീണ്ടും നുരുങ്ങിടും, മങ്ങിടും, തുളച്ചീടും,

 പുതപ്പിന്റെ കനം ചിരിതീർന്നിരിക്കുകയില്ലെൻ, ഒരിക്കലും! 

അതിന്റെ നാരുമുള്ള നൂലുകളൊരേ പിടിത്തം, 

നാം വിളിക്കുന്നതു സഹനശക്തിയെന്നത്രേ!

പുതപ്പിൻ നരത്തിൽ ഞാൻ കണ്ടു

 മാനുഷരുടെ വേദനയ്ക്ക് പകരം വരുന്ന ഉപ്പിൻ കടുപ്പം! 

കണ്ണീരിൻ ചൂടിലും, വിരലുകളിൽ നിന്നും

 പൊഴിഞ്ഞു വീണു ഉപ്പിൻ രുചി പോലെയേ,

 ജീവിതത്തിൻ ആഴം പറഞ്ഞു ഞാൻ. 

പുതപ്പിൻ സൗമ്യമാം സാന്നിധ്യത്തിൽ 

കണ്ണീർതുള്ളികൾ അതിൻ കനത്തിൽ വീഴ്ത്തും, 

എന്നിട്ടും കണ്ണീരുപ്പുണ്ടല്ലോ, വേദനതൻ സത്യമാം താളവുമത്രേ.

സുഖത്തിൻ സ്മരണകൾ, എൻ മൃദുവാം നൂലിഴകളിൽ

 മനസ്സിൻ മൃദുലമാം തുള്ളികൾ പോൽ സൂക്ഷിച്ചിടുന്നു ഞാൻ. 

പക്ഷേ, ദുഃഖത്തിൻ സ്മരണകൾ - കണ്ണീരിൽ കുതിർന്നു,

 ഉപ്പിൽ പിഴിഞ്ഞുപോയ വേദനപോൽ പതിഞ്ഞിടുന്നു. 

സുഖവും ദുഃഖവുമൊരേ പാതയിലടഞ്ഞു, 

നൂലിഴതൻ ലോകത്തിൽ ഒരുമിച്ചു നീങ്ങുന്നു; 

ഒരു നിത്യമാം ഓർമ്മയായ് എൻ ഹൃദയത്തെ മുറുകെ പിടിച്ചുകൊണ്ട്.

ഭയത്തോടെ നിറഞ്ഞീടും രാത്രികൾ, 

ഭീതിദമാം കാഴ്ചകൾ, അവയെ മറയ്ക്കാൻ ഞാൻ കാത്തിടും, 

പുതപ്പിൻ മൃദുവാം മറയിലായി. 

കണ്ണുകളിൽ മൂടലുണ്ടാകുമ്പോൾ, 

ആ ഭയം എൻ നൂലിഴകളിൽ ഇഴഞ്ഞു, 

പുതപ്പിൻ തണുപ്പു കാഴ്ച മുക്തമായ്, 

അവന്റെ ഉറക്കത്തിൻ കാവലായി ഞാൻ. 

ഭയവും പേടിയുമെന്നൊരു വേദനയിൽ, 

സ്നേഹത്തിൻ തണൽ ഞാൻ; 

അവൻ കവിഞ്ഞു പൊങ്ങാൻ താങ്ങായിരിക്കും,

 പുതപ്പിൻ മറയിൽ - ഞാൻ.

ജീവിതത്തിൻ ആദ്യമാം ശ്വാസത്തിൽ 

കരുതലോടെ ഞാൻ മൂടി നിന്നു - 

പുതിയൊരു ജന്മത്തിൻ ചൂടും, ഭവിച്ചിരുന്നതിൻ 

ആത്മാവസ്ഥിതിയുമായി. 

അവന്റെ കണ്ണുകൾ തുറന്നപ്പോൾ, 

ഞാൻ അവന്റെ ചിറകായിരുന്നു - 

ഭയത്തെയും വേദനയെയും മറയ്ക്കാൻ, 

ആശ്വാസമാക്കാൻ എന്നെ ചൂടാക്കി അവൻ.

അവസാനിക്കുമ്പോൾ, പുതിയ കനം തന്നതുപോൽ,

 ഞാനിപ്പോഴും കൂടെയുണ്ട് - പുലർന്നുപോരുന്ന, 

മായുന്ന നിമിഷങ്ങളിൽ. ജനിക്കുന്നതും മരിക്കുന്നതും,

 എൻ ചൂടോടെ പരിരക്ഷിക്കപ്പെട്ട്, 

ജീവിതത്തിൻ മധുരവും ദുഃഖവുമേ, 

പുതപ്പിൻ നിസ്വാർത്ഥ സാന്നിധ്യത്തിൽ നീങ്ങുന്നു.

ചൂടും തണുപ്പും, വേദനയും 

മരവിപ്പും പോലെയെൻ, 

എന്നോട് ഇഴുകിച്ചേർന്നിരിക്കുന്നു,

 നൂലിഴകളിൽ പതിഞ്ഞു. 

ജീവിതത്തിൻ താളം ഞാനാകുന്നു. 

എന്തിനാണ് മരവിപ്പിൻ ചൂട്, 

വേദനതൻ തണുപ്പിൽ മറഞ്ഞ്? 

ഈയെല്ലാമനുഭവത്തിൻ ചുറ്റും, 

ഞാൻ അപ്രമാദമായ് നിലകൊള്ളുന്നു.

നഗ്നമാം സത്യം പറയാം -

 ഞാനൊരു തെരുവ് പുതപ്പ്, 

വില്പനക്കാർക്കൊപ്പം ഞാനടങ്ങുന്നവൻ,

 പൊടിക്കാത്തൊരു ചുണ്ടു നിറയാതെ. 

വീടില്ലാതെ കിടക്കും ഹതഭാഗ്യന്റെ തണുപ്പു മറയ്ക്കാൻ, 

ഞാൻ കാത്തിടും, കുറച്ചു രൂപക്കായി. 

തട്ടി വീഴ്ചയും വഴിതെറ്റലുകളും, 

ജീവിതത്തിൽ ഒരു ഭാഗമാകുമ്പോൾ, 

പുതപ്പിൻ ചൂടിൽ മറഞ്ഞ്, 

അവനൊരു തണുപ്പു മറക്കാൻ ശ്രമിക്കും.

ഞാൻ, പുതപ്പ് - മനുഷ്യന്റെ തീർച്ചയായൊരു സഹായി, 

തണുപ്പിൽ ചൂട് പകരാൻ, 

വേദനകളിൽ ആശ്വാസം നൽകാൻ. 

ജന്മത്തിലും മരണത്തിലും,

ഓരോ നിമിഷത്തിലും കൂടെ, 

ജീവിതത്തിൻ നിഴലുകളിൽ എപ്പോഴുമെൻ സാന്നിധ്യം. 

ഒരു പുതപ്പുമാത്രമല്ല - അത് ജീവിതത്തിൻ തണുത്തും ചൂടും ഉൾക്കൊള്ളുന്നൊരനുഭവമാണ്, സ്നേഹാർദ്രമാം ഹൃദയമത്രേ.