കാള വണ്ടി :ജീവിതയാനം

ഹാ! ജീവിതമാമീ ശകടം നോക്കുവിൻ,

തുല്യം നുകർന്നൊരു കാളയാണു ഞാൻ!

ഭാരം പേറി, കല്ലേറും കുഴിപ്പൊരുൾ തന്നേ

പാതയിലൂടെ, തളർന്നൂഴിയിൽ നീങ്ങുന്നു.

ഓരോ പാദത്തിലുമേ വേദന തൻ ശരംപായുന്നു മിന്നൽ പോൽ,

ശ്വാസത്തിലോരോന്നിലും നൊമ്പരത്തിൻ വിഷപ്പുക വലിക്കുന്നു.

കടക്കെണിതൻ നൂലുകൾ കുരുക്കി ചുറ്റിവരിഞ്ഞെൻ ദേഹം,

ദാരിദ്ര്യമെന്നോരഗ്നി ഉള്ളിൽ എരിയുന്നുവോ!

എന്തിനായീ ജന്മം? എന്തിനായീ പദം?

ഒന്നുമറിഞ്ഞീല ഞാൻ, വിധിയൊഴികെ മറ്റൊന്നും.

കാണുവതങ്ങുയരും കുന്നുകൾ, വിധിയാമലങ്കാരങ്ങൾ,

പൊങ്ങിടും മലകളുയരെ, കാലത്തിൻ ദുർഗ്ഗങ്ങൾ.

ചെങ്കുത്താണോരോ വഴി, പാതാളമേപ്പോൽ ഭയങ്കരം,

കാൽതെറ്റാതെ മുന്നോട്ട്, കണ്ണീർ വാർപ്പു ഞാൻ, ശൂന്യനാം ഭാരവാഹി.

മാറി മാറി പെയ്ത മഴയും, പൊള്ളും വെയിലുമേ

പാദത്തിൽ തീജ്വാലപോൽ, ദേഹം

 ദഹിക്കയായ് വിയർപ്പിൻ ഉപ്പു പരലുകൾ  ചിതറിയോ.

പട്ടിണിതൻ ദീനം വിശപ്പായ് അടിവയറിൽ പൊള്ളിക്കുന്നു,

രോഗങ്ങൾ തൻ കൈകൾ ദേഹത്തെ ഞെരിക്കുന്നു.

ഒരുകൈത്താങ്ങിനായ് ഞാൻ നിഷ്ഫലമായ് കേഴുന്നു,

ഒരു തുള്ളി പ്രകാശത്തിൻ കണികയും കാണുവാനില്ല!

ആരുമില്ലല്ലോ, ഈ ദുർഗ്ഗമയാത്രയിൽ തുണയായി!

പ്പുഴകളാ കലങ്ങീടും, ജീവിതത്തിൻ പ്രവാഹമായ്,

ചുഴികളാഴത്തിൽ, മരണത്തിൻ വാതിലുകൾ.

മേയുവാൻ പുൽമേടോ? വറ്റിയ സ്വപ്നങ്ങളല്ലാതൊന്നുമേയില്ല,

ആശ്വാസത്തിൻ തീരം, ഒരു തണലും എങ്ങുമേയില്ല.

വിശപ്പാണല്ലോ, ഉള്ളിലെരിയും അഗ്നിയായി,

ദാഹമോ, മരുഭൂമി തൻ വരണ്ട നീറ്റലായി.

കണികൾപോലെ മാഞ്ഞുപോയല്ലോയെന്നോരോരോ സ്വപ്നവും,

പ്രതീക്ഷതൻ നാളം അണഞ്ഞുപോയി എന്നേക്കുമായ്!

അങ്ങകലെ മേയും കാളകളുമേ,

പുൽമേട്ടിൽ തുള്ളിച്ചാടും പശുക്കളുമേ.

അവരെ കാണുമ്പോൾ ഒരു നീറ്റൽ എൻ ചിത്തത്തിൽ,

അസൂയയാണോ അതോ വേദനയാണോ എന്നറിയുന്നില്ലാ.

എൻ നുകം കണ്ടിട്ടവർ ചിരിക്കുന്നുവോ?

എൻ ദുരിതം കണ്ടു സന്തോഷിക്കുന്നുവോ?

ഞാനെന്തിനാണീ പുല്ലും വൈക്കോലും ചുമക്കുന്നത്?

എനിക്കാണോ വിശപ്പും ദാഹവും ദീനക്കേടും?

എന്തിനായീ കാലിത്തീറ്റ, എനിക്കില്ലാത്തത് മറ്റുള്ളവർക്കോ?

എൻ ചുമലിലെ ഭാരം, ഈ ജീർണ്ണിച്ച ജീവിതമോ!

സഹജീവി സ്നേഹമറിയാ ലോകത്തിൽ,

ഞാനെന്നും 'പ്രമുഖ'നാം വണ്ടിക്കാള മാത്രം!

ഹാ!  കാലമാം വണ്ടിക്കാരനല്ലോ വിധി,

ക്രൂരനവൻ, ചാട്ടവാറാലടിയ്ക്കുന്നു ഭംഗിയിൽ.

വേദന തിന്നു ഞാൻ, മുന്നോട്ട് ഞരങ്ങുന്നു, നിസ്സഹായൻ,

ഓരോ അടിയിലും ഹൃദയം പിളർന്നു വീഴുന്നു.

മുറിവുകളുണങ്ങാതെ, നീറ്റലോ കൂടീടുന്നു,

ഉറക്കമില്ലാത്ത രാവുകൾ, ചുട്ടെരിയും കനൽക്കണ്ണുകൾ.

മുന്നോട്ട്, വെറുമൊരു യാന്ത്രികചലനം,

മരണമില്ലാതെയെന്നോ ജീവിച്ചിടുന്ന ദുരിതം!

അന്ത്യമടുത്തല്ലോ, പെരുവഴിയിൽ വീഴുന്നു,

ഇരുളുമീ ലോകം, കണ്ണുകൾ കൂമ്പുന്നു.

അവസാനശ്വാസത്തിൽ ഒരു മിന്നൽപോൽ,

ഒരു നേർത്ത പ്രതീക്ഷയുദിച്ചു മായുവതെന്തേ?

ഈ തീരാദുരിതത്തിൽ നിന്നെൻ മോക്ഷം,

മരണത്തിനെങ്കിലുമേ നിറവേകുമോയെന്നോരാശങ്ക!

ഒടുവിലെൻ യാത്ര തീരുന്നു, നിശ്ശബ്ദമായി,

ജീവിതം ഒരു മരീചികയായ് അസ്തമിക്കുന്നു.

ഒടുവിൽ മരണം പോലും ഒരു കയർപോലെ

 മോചനമായി, ഈ ദുരിതത്തിൽ നിന്ന്.

ഈ കദനഭാരത്തിൽ നിന്നും 

ശാശ്വതമോക്ഷം, അവസാനത്തെ മോഹം.