കുറ്റിച്ചൂലിനൊപ്പം.

 

രാവിലെയുള്ള നിശബ്ദതയിൽ

അവളും അവളുടെ കുറ്റിച്ചൂലും

മുറ്റത്തേക്ക് കാലെടുത്തുവയ്ക്കുന്നു.

ചുണ്ടിൽ വാചകമില്ലാത്ത

ഒരൊറ്റ ശ്വാസം പോലെ

കൈയിൽ ചുംബിക്കുന്ന ഒരു ഓലമടലിൻ  

പൊളിയിൽ  കൂട്ടി കെട്ടിയ ,

അവളുടെ കുറ്റിച്ചൂൽ പിടിച്ച്

അവളെത്തുന്നു.,

മൃദുവായ ഈർക്കിലുകൾ കൂട്ടമായി മന്ത്രിക്കുന്നു—

സംസാരിക്കാൻ ധൈര്യപ്പെടാത്ത ഓർമ്മകളെക്കുറിച്ച്.

കുറ്റിച്ചൂൽ അതിന്റെ നൃത്തം ആരംഭിക്കുന്നു,

തിരുകി ചുളുങ്ങിയ  ഭൂമിക്കെതിരെ

 സാവധാനം , താളംപിടിച്ച മന്ത്രം പോലെ

തലമുറകൾക്ക് പരിചിതമായ ഒരു ശബ്ദം.

ആത്മാവിന്റെ ആഴത്തിലുള്ള പൊടിയുടെ

നിശബ്ദമായ ശുദ്ധീകരണം,

മനസ്സിനെ അതിന്റെ തുരുമ്പിൽ നിന്ന് തുടച്ചുനീക്കുന്നു.

നിഴലുകൾ  വെട്ടിക്കളയുക ,

അന്ധമായ ദിവസങ്ങൾ മാറി നിൽക്കട്ടെ 

അവളുടെ കുറ്റിച്ചൂൽ നെടുവീർപ്പിടുന്നു:

"പ്രതീക്ഷയുള്ള ഒരു വിത്ത് നാമ്പ്  നടുക."

ധാർമ്മിക അടിത്തറ പുതുതായി തൂത്തുവാരണം,

ആന്തരിക സ്വത്വം ശുദ്ധീകരിക്കണം—

സത്യസന്ധതയും ക്ഷമയും കൊണ്ട്.

അവളാണ് ആ ചൂൽ തന്നെ

ആർക്കും അറിയാതെ,

പൊടിയിലും മണ്ണിലുമെല്ലാം

അവളുടെ ആന്തരിക തെളിച്ചം തുടിക്കുന്നു.

അവൾ തിടുക്കം കൂട്ടുന്നില്ല,

വേദനയിലൂടെ തിടുക്കം കൂട്ടുന്നതിന്റെ വില

അവളുടെ കുറ്റിച്ചൂലുകൾ പഠിച്ചു കഴിഞ്ഞു.

വ്യക്തതയ്ക്കായി, മറന്നുപോയൊരാ

 വിശ്വാസത്തിൽ നിന്ന് മൺ ധൂളികൽ പോലെ ഉയരുന്നു.

ഒരിക്കൽ കുരുങ്ങിക്കിടന്ന ചിന്തകൾ—

ഇപ്പോൾ നിലനിൽക്കുന്നില്ലാത്ത

ഒരു പവിത്രമായ പ്രവൃത്തിയായ തൂത്തുവാരൽ.

ചൂൽ പതുക്കെ നീങ്ങുന്നു,മണൽത്തരികൾ 

ഒരു ശാന്തമായ താളം നൃത്തം ആടുന്നു ,

പഴയ ചിരിയെ ഉണർത്തുന്നു,

നിശബ്ദതയുടെ ചെറു കൽ കഷ്ണങ്ങൾ.

ഭൂമിയിൽ തുലാവർഷ   മഴയുടെ ഗന്ധം,

അവളെക്കൊണ്ട് വൃത്തിയാകുന്നു.

പുതിയ സത്യങ്ങൾ എവിടെയാണ് വളരുന്നത്

അവളുടെ കുറ്റിച്ചൂൽ അറിയുന്നു.

കാറ്റ് ശക്തമായി വീശിയാലും

ജീവിതത്തിന്റെ മുറ്റം വിളിക്കുന്നു—

അവളും അവളുടെ ചൂലും  കൂടി വരുന്നു,

പുതിയ പ്രകാശത്തെ നേരിടാൻ.

അവളുടെ കുറ്റിച്ചൂൽ,

ഓരോ പിഴിഞ്ഞ ഓർമ്മയിൽ നിന്നും

പുതിയ ഒരനുഭവം തഴുകുന്നു.

ഇരുട്ട് വീണ്ടും വന്നാൽ പോലും,

അവൾ കാതിരിക്കും,

ഒരു വിശ്വസ്ത സുഹൃത്ത് പോലുള്ള

കുറ്റിച്ചൂലിനൊപ്പം.

ഇവളുടെ കൈയ്യിൽ ചൂൽമാത്രമല്ല,

കാലങ്ങളായുള്ള ശബ്ദമില്ലായ്മയുടെ ചെറുനാദവുമുണ്ട്.

പൊടിയാകുന്നവയുടെ ഇടയിൽ

വിതച്ചു പോകുന്നത് പ്രതീക്ഷയാണ്. 

അവളെ നമ്മൾ പാറ്റിക്കളയരുത്."