മതം: ഒരു വഴികാട്ടി മാത്രം, ലക്ഷ്യമല്ല

മതം: വഴികാട്ടി, സത്യം ഉള്ളിൽ

മതമെന്നതെന്തു നാം വിശ്വസിക്കും?

മനസ്സിൻ ദീപമോ, ഭയത്തിന്റെ നിഴലോ?

ആലോചനപ്പാതയിൽ

നമുക്ക് കൂട്ടായി നടക്കുന്നത്

ആചാരമോ, ആനന്ദമോ?

ആചാരതന്ത്രമതിന്റെ കൈവശം;

പൊതിർത്ത പൂജയും പ്രാർത്ഥനയും,

നേരായ പാതയിൽ നടത്തുന്നു സദാ,

ശുദ്ധമനസ്സിന്റെ ദീപം തെളിയുമ്പോൾ.

പുതുവെള്ളത്തിൽ പൂച്ചെടികൾ പോലെ

പെരുമഴ തൊട്ടാൽ മൂടിത്തുടങ്ങും

ചിന്തയുടെ കനലുകളിൽ

മനസ്സു തെളിയുമ്പോൾ –

പുതിയ ദർശനം പിറക്കുന്നു.

നേർക്കാഴ്ചയല്ല മതം,

ആത്മാനുഭവത്തിലൂടെയുളള ദർശനമത്രേ.

ആജ്ഞാപനം മതത്തിന്റെ ശബ്ദമല്ല,

അതൊരു ആനന്ദസ്പന്ദം മാത്രം!

മതം, മതി എന്നോരാശ്വാസമല്ല

മതം, ഒരിക്കലും തീരില്ലാത്ത ചോദ്യം തന്നെ.

അതിൽ മറുപടിയില്ല –

പക്ഷേ, വഴിയുണ്ട്

നമ്മുടെ ഉള്ളിലേക്കും

നമ്മുടെ വഴികളിലേക്കും എത്തിച്ചേരുന്നൊരു ദിശ.

ആചാരവുമെത്ര നേരുള്ളതായാലും

നാം നടന്നു കണ്ടെത്തിയ പാതയാകണം അതെ.

മറികടന്നോരാൾ പറഞ്ഞതുപോലെ

നാം കേട്ടു പാടുക മാത്രമാവരുതേ!

നമുക്ക് സംശയിക്കാൻ ധൈര്യമുണ്ടാകട്ടെ,

ആധാരമെന്തെന്നറിയാൻ നേരങ്ങൾ കണ്ടെത്തട്ടെ;

മതം കണ്ണികളല്ല,

ചിന്തയുടെ കവാടങ്ങളാകട്ടെ!

ഭയത്താൽ അനുസരിക്കപ്പെടുമ്പോൾ

മതം വെറും ചട്ടമാവും.

ഭക്തിയാൽ തെളിയുമ്പോൾ –

അത് അർത്ഥമാകുന്നു, അനുഭവമാകുന്നു.

തൊഴുവാൻ കഴിയാത്തത്,

തൂക്കിവെയ്ക്കാൻ പറ്റാത്തത്,

പക്ഷേ, ജീവിച്ച് മാത്രം അറിവാകുന്ന

താത്വികമാമൊരസത്യം!

നമുക്കതു വഴിയാകട്ടെ –

ദീപം പോലെ,

ഇടവഴികളിൽ തെളിയുന്നൊരനുഭവം!

ഉത്തരമല്ല, ഉത്തരവാദിത്വം!

ശബ്ദമല്ല, ഒരുമൺചുരുളായുള്ള വിളി –

മനസ്സിന്റെ താളം തേടിയൊരു മന്ദഗമനം!