ജീവിത തോണി യാത്ര

 

പുതിയൊരവസരം, പുതിയൊര യാത്രയും

പൊടിമഞ്ഞുപോൽ ദൂരദീപങ്ങൾ,

പുതിയ പ്രതീക്ഷയായ് മുന്നിൽ.

ഒരു പുഴയാം ജീവിതം, നിത്യമാം യാത്ര,

ഒരൊഴുക്കിൽ വീഴുന്ന നിമിഷങ്ങളിൽ,

നാം തോണിയിലാണു, ഭയത്തിൻ കോണിൽ,

ഉറവിടം തേടി നീങ്ങുന്നു!

തീരം കാട്ടാതെ പാതകൾ നീളുന്നു,

മേഘങ്ങളാകാശമേ മൂടുന്നു.

താനൊരു സൂര്യൻ പോലെ വിളങ്ങുമോ?

പ്രശ്നം നാമിൽത്തന്നെ, ഉൾക്കാഴ്ച തേടണം.

തെളിവില്ലായ്മയിലേക്കും അനിശ്ചിതത്വത്തിലേക്കും

ഞാനെങ്ങു പോവുമെങ്കിൽ,

ഞാനെവിടെ നിന്നു വന്നു, എങ്ങോട്ടേക്കീ യാത്ര,

എന്നുള്ള ചിന്തയാണെൻ്റെ ദീപം.

വേരുകളായുള്ള കഷ്ടതകളാലായി

മൂലങ്ങളിന്നുറപ്പായി;

നിശ്ശബ്ദതയിൽത്തന്നെയാണല്ലോ

വളർച്ചയുടെ കാതൽ.

തുടരുന്നു ജീവിതഗാനം,

കാതലായ വാക്കുകൾ കൂടെ.

പുതിയൊരു ദുഃഖം വന്നാൽ

പുതിയൊരു ആഴമുണ്ടാവും.

അതിരുകളില്ലാത്ത വഴികളിലായിട്ട്

നാം തേടുന്നു തീരം.

തീരമല്ല വഴിയാകുന്നത്,

വഴിയാകുന്നു ലക്ഷ്യവും!

കാത്തിരിക്കുന്ന തിരമാലയെപ്പോലെ

ഒരു ശ്രമം പിന്നെയും ഉണ്ടാകും.

ഒരിക്കലുമില്ല വഴിയൊഴിഞ്ഞു പോകുന്നത്,

വിളക്കിരിയുന്നൊരനശ്വര പ്രതിജ്ഞ!

ഒരുപാട് മാറുന്ന മേഘങ്ങൾക്കിടയിൽ,

അനന്തതയെ തൊടുന്നൊരു ചങ്ക് —

അതായിരിക്കും ആത്മാവിൻ്റെ വരവ്,

ഒരുനാൾ താനായി തിരിച്ചറിയും!