ഞാൻ: അസ്തിത്വത്തിന്റെ ഗീതം

ആദ്യമാം സ്പന്ദനത്തിനു മുൻപേ, ശാന്തമാം നിശ്ശബ്ദതയിൽ,

രൂപമില്ലാതെ, പേരില്ലാതെ, ആഴിയാം മൗനമായി ഞാൻ.

നക്ഷത്രപ്പൊടിതൻ നൂലിഴകളിൽ തന്ത്രിപോൽ ചേർന്ന സത്ത,

ഏകമാം ബോധത്തിൻ നിശ്ശബ്ദമാം, അനന്തമാം ജ്ഞാനമായി ഞാൻ.

ക്ഷണികമാം കാലത്തിൻ അതിരുകളില്ലാതെ, കെട്ടുകളില്ലാതെ,

ശുദ്ധമാം, നിർമ്മലമാം ശക്തിയായി ഞാൻ.

പിന്നെയൊരു നവദ്യുതി, മിന്നൽ പോൽ ആഞ്ഞടിച്ചു, സജീവവും സത്യമായ,

ശ്വാസമായി ജീവൻ പുണർന്നു, പുരാതനമാം, നവ്യമാം വരദാനം തന്നെ ദൃഡം.

രൂപമെടുത്തു ഗർഭപാത്രത്തിൽ, നിറഞ്ഞൊരാത്മാവിൻ ദിവ്യരൂപം,

ഇന്ദ്രിയങ്ങൾ ഉണർന്നു, കണ്ടു ഞാൻ ലോകം, വിസ്മയപ്പൂന്തേൻ.

"ഞാനെന്തേ?" എന്നൊരു ചോദ്യമുയർന്നു, പ്രാഥമികമാം മൃദുവാം യാചന,

"ഞാൻ" പിറന്നു, കാടത്തമുൾക്കൊണ്ട, ജിജ്ഞാസുവാം, സ്വതന്ത്രമാം സത്തതൻ ഭാവം.

ചിരിയും കണ്ണീരുമായ്, പോരാട്ടവും കൃപയുമായ്,

കാലത്തിൻ സ്പന്ദനങ്ങളിൽ ഉത്തരങ്ങൾ തേടി ഞാൻ സഞ്ചരിപ്പൂ.

മാറുന്ന രൂപം കാട്ടിയെൻ മിഴികളോരോ കണ്ണാടിയിലും,

ഞാൻ സ്വീകരിച്ച വേഷങ്ങൾ,ആടിയ ആട്ടങ്ങൾ ധൈര്യമായ് മായ്ച്ചുകാട്ടി.

ഓരോ വടുവും പാഠം, ഓരോ ചിരിയും നേർത്ത തിളക്കം,

സങ്കീർണ്ണമാം സ്വപ്നങ്ങൾ നെയ്തെടുത്തു ജീവിതം.

"ഞാനെന്തേ?" ഉത്തരം തേടി, അഭിനിവേശത്തീയലയിൽ,

കയ്പ്പേറും തോൽവികളിലും, ഉന്നതമാം വിജയങ്ങളിലും.

ഇന്നെൻ ഭൂതകാലം തിരിഞ്ഞുനോക്കവേ, വിചിത്ര സങ്കര രൂപങ്ങൾ തെളിവായി,

ജീവിക്കുന്ന, ധീരമാം, സ്നേഹാർദ്രമാം, ധീരമാം കഥ.

"ഞാൻ" മാംസത്തിലോ, അസ്ഥിയിലോ മാത്രം ഒതുങ്ങുന്നില്ല,

ഞാൻ നൽകിയ സ്നേഹം, വിതച്ച നന്മതൻ വിത്തുകൾ.

അനുഭവിച്ച സഹാനുഭൂതി, നേടിയെടുത്ത ജ്ഞാനം,പരീക്ഷിക്കപ്പെട്ട നാളുകളിൽ.

എൻ ആത്മാവ് വിരിയിച്ച ധൈര്യം, 

"ഞാനെന്തിനാണ്?" സാക്ഷിയാകാൻ, അനുഭവിക്കാൻ, മുന്നേറാൻ,

പഠിക്കാൻ, ബന്ധപ്പെടാൻ, മനോഹരമായ് നന്നാക്കാൻ.

ജീവിതത്തിൻ മഹത്തായ ഛായ ചിത്രം പൂർത്തിയാകുമ്പോൾ,

ഹൃദയത്തിൻ അന്തിമ താളം, മധുരമായ് അണയുമ്പോൾ,

ഈ "ഞാൻ" മായുകയോ, ഇല്ലാതാകുകയോ ഇല്ലൊരിക്കലും,

പ്രപഞ്ചത്തിൽ ലയിച്ച്, നിന്നിലേക്കു മടങ്ങുന്നു ഞാൻ.

ഞാൻ നക്ഷത്രപ്പൊടി, സൂര്യൻ, മഴത്തുള്ളി,

അനന്തമാം, ശാശ്വതമാം, സർവവ്യാപിയാം സത്യം.

ഞാൻ കാരണം അസ്തിത്വമെന്നത് അന്തിമമാം കലയാണ്,

പ്രപഞ്ച ഹൃദയത്തിൻ തനതാകിയ, ജീവനുള്ള സ്പന്ദനം.

.