നാരായത്തുമ്പി

  ഹൃദയത്തിൻ വേദനയറിയാതെ? ഓരോ നിമിഷവും ഞാൻ കഷ്ടപ്പെടുന്നു, മുന്നിൽ കണ്ടിട്ടും നിന്നെ നോക്കുന്നു, ദീനം. എന്നെ നീ സ്നേഹിക്കാത്തോരീയോരോ നിമിഷത്തിലും, നിൻ സാന്നിധ്യം വിട്ടുപോകാരുതേ എൻ ഹൃദയത്തിൽ. അതാണെൻ പ്രാർത്ഥന, എൻ ജീവിതാശ്രയം! ലോകത്തിലെ വലിയ പീഡനമെന്തെന്നോ? ഒരക്ഷരം മിണ്ടാതെ മൗനമായ് നിൽക്കലത്രേ. മുന്നിൽ കണ്ടിട്ടും, മിണ്ടാതെ നോക്കിനിൽക്കലല്ലേ ഒരു പ്രേമിയാത്മാവിൻ വലിയ വേദന? സ്നേഹമില്ലാതെ ജീവിക്കുന്നതല്ലോ വലിയ കുറ്റം, ഹൃദയത്തിൻ ആഴങ്ങളിൽ ഒരു കനൽപോലെ. പ്രണയം പാവപ്പെട്ടതൊന്നുമായിരുന്നില്ല, കളിചിരികൾക്കപ്പുറം ഗാഢമാം സത്യമത്. ഹൃദയങ്ങളെ തൊടാതെ കടന്നുപോകുമ്പോൾ, അവയെ ദുരിതക്കയത്തിലാഴ്ത്തുന്നൊരാ സത്യം. അതറിഞ്ഞില്ല നീയെങ്കിൽ, എൻ പ്രിയേ, ഹൃദയം നീറിയെരിയുമീ കനൽ നീ കാണുമോ? എത്ര ഹൃദയങ്ങൾ ചോരയാൽ കേണാലും, ഒരുകോടി ജന്മവും നീയെനിക്കാവശ്യം. എത്രയെത്ര കവിതകൾ ഞാൻ രചിച്ചാലും, എത്ര നീണ്ട ജീവിതം ഞാൻ കാവ്യമാക്കിയാലും, നിൻ സ്നേഹമില്ലാതെ എല്ലാം ശൂന്യം, ശൂന്യം! അവളുടെ കണ്ണുകളെന്നെ ബന്ധനത്തിലാക്കി, കരടുപിടിച്ചൊരാ കാന്തശക്തിയോടെ. വേദനതൻ ആഴക്കടലിൽ തടവിലാക്കി, ഓർമ്മതൻ ശൃംഖലയിൽ കുടു...

   അതാ, ചൂർണ്ണിയൊഴുകീ, മന്ദം, മൃദലമായ്, ധരണിതൻ ഹൃദയഗാനം പോൽ; തിരകളിൽ തഴുകും തെന്നൽപോൽ നൃത്തം, നാണത്തിൽ പൊതിഞ്ഞ പുഞ്ചിരിയുമായ്. പാറയിൽ തലോടും നീർത്തുള്ളിയിൽ നോക്കി, പ്രകൃതിതൻ സൗന്ദര്യമവൾ കണ്ടു. സ്നേഹത്തിൻ ചുഴികളിലവൾ നീന്തീ, തീരത്തെ പൂവിൻ സുഗന്ധമെന്നോണം. കണ്ണീരിൻ നീർമുത്തുമവൾ നെഞ്ചിലേറ്റീ, കാലത്തിൻ യാത്രയിൽ സ്നേഹം തിളങ്ങീ. മഴയായ് മേഘങ്ങൾ ദയയായ് ചൊരിഞ്ഞപ്പോൾ, പതുക്കെയവൾ ഭൂമിയെ പുണർന്നു. തണുത്ത കാറ്റിൽ ഹൃദയമിളകിയാസ്വദിച്ചൂ, പൂമരങ്ങൾ പോലും ലജ്ജയാൽ കുഴഞ്ഞൂ. ശാന്തമായ് ഒഴുകി, ജീവനെ പോഷിപ്പിച്ചു, സൗന്ദര്യത്തിന്റെ ഗീതമാവൾ പാടീ. എന്നാൽ, പ്രകൃതിതൻ മാറുന്ന ഭാവം പോൽ, ചൂർണ്ണിയ്ക്കുമുണ്ടല്ലോ രൗദ്രമാം മുഖങ്ങൾ. ഒരുനാൾ, കാറ്റിൻ കനിഞ്ഞൂ, പ്രളയം വന്നു, അവളൊരുഗ്രരൂപിണിയായ് മാറി. കരളുറച്ച് നദി പാഞ്ഞൊഴുകിയപ്പോൾ, തീരങ്ങൾ തകർന്നു, കടലാർത്തലച്ചൂ. മരണം വിതച്ചൂ, നിലവിളികളുയർത്തി, പ്രകൃതിതൻ ശക്തിയെ ലോകമറിഞ്ഞു. രുദ്രഭാവത്തിലാൾ ഭീഷണിയായ് നിന്നു, എങ്കിലും, നിഷ്കളങ്കമാം വേദനയേന്തി. രണ്ടു കരകളിലും വെടിഞ്ഞൊരീ ശബ്ദം, വളർച്ചയും ലയനവും ഒന്നായ് മാറ്റി. വള്ളികളിൽ വേഗം ഉയർന്നു കിടക്കുംപോൾ, നാണം നിറഞ്ഞു, പുണ്യവും വേദനയ...

അതാ, എന്നിൽ മാറ്റമൊന്നായ് നിറയുന്നു, ഞാനാരു ഭവാൻ, എന്തെനിക്കായ് വിധി കാത്തു? അജ്ഞാതമാമീ ഗതി, എങ്കിലും സർവ്വവും പതിവുകൾ പോലേ നടന്നീടുവോതാനും! എല്ലാം പഴയപോൽ, നിശ്ചലം, നിഷ്ക്രിയം, കൂടെയുണ്ടാമെനിക്കായ്, ആദ്യസൗഹൃദങ്ങൾ; പിന്നെയീ ബന്ധങ്ങൾ, എൻ ആത്മാവിൽ പോലും വേരോടി നിന്നതാണോ, എന്നിലിപ്പോഴും? വേറെയൊന്നും ഞാൻ മൊഴിഞ്ഞിട്ടില്ലല്ലോ, വ്യത്യസ്തമായൊരു വാക്കും ചൊല്ലാതെ; എങ്കിലും, കാലമേ, നിൻ കടുംകൈയാൽ മാറ്റം നിറയുന്നു, ഞാനറിയാതേയും. വർഷങ്ങളെത്രയോ പാറി മറഞ്ഞൂ, ഹാ! കണ്ട നാൾ മുതൽ, ആരെങ്കിലും, എന്തെങ്കിലുമോ? അകന്നുവോ അവർ, അകലാത്തതൊന്നുമേ ഇല്ലെന്നുരുവിട്ട് കാലം മന്ത്രിച്ചുപോയി. വേഗമുരയ്ക്കൂ, അവർ പോയിതല്ലോ! ആ പഴയ വാൽക്കണ്ണാടി, എൻ യൗവനത്തിൻ പ്രതിബിംബം കാട്ടിയ ശോഭനം, നീയുമകന്നുവോ? സത്യമാണോയിത്, ഹാ! സത്യമാണോയിത്?! പലവുരു ഞാനെൻ ചിത്തത്തിൽ ചോദിച്ചു, കണ്ണാടിയിൽ നോക്കി പലവുരു വീണ്ടും; ശോഷിച്ച ദേഹം, നരച്ചതാം കേശങ്ങൾ, പാഴായ മനസ്സ്, ഹാ! പുഞ്ചിരിയോടേ കാണുന്നു എന്നെ, കാലം വാർദ്ധക്യമാക്കിയെൻ ദേഹം. എന്നാത്മഗതം പോലും കേൾക്കാതെ, ലോകം മുന്നോട്ടു പായുന്നു, ഞാൻ നിശ്ചലം പോലേ. കണ്ണീരടക്കിപ്പിടിച്ചു, ഒരു ദീപം ത...

"കുപ്പിവള ,പളുങ്കുവള ,കൊമ്പുവള  എന്റെ രാജകുമാരിമാർക്ക് ചിരിക്കും  തങ്കവള ഓടി വാ ! ഓടി വാ........ " തലയിൽ ഞാൻ പേറുന്നത് വളകളല്ല, അത് ഒരു ലോകം, എന്റെ വീടിൻ കൂര, വേരൂന്നിയ പാടത്തിൻ തണൽ പോലെ. കുഞ്ഞിന്റെ ചിരിയും, അമ്മതൻ മരുന്നും, കണ്ണീരും പുഴുങ്ങിയ ഒരു ജീവിതപാത. ഈ മണ്ണിൽ നിന്നുയരും സത്യത്തിൻ കനൽ പോലെ. ചുമന്നിടും കുപ്പിവളകൾ, നൂറുനിറത്തിൽ, വയലേലകളിൽ പൂക്കുന്ന കതിർക്കുലകൾ പോലെ. ഓരോന്നിലും നൂറു സ്വപ്നങ്ങൾ കെട്ടി; ചുവപ്പിതിൽ പ്രണയം — സൂര്യന്റെ ചുവപ്പുപോലെ, പച്ചയിൽ പ്രതീക്ഷ — മഴയേറ്റ പുൽത്തുമ്പുപോലെ. പക്ഷേ പല കണ്ണിലും വില മാത്രം കാണാറുണ്ട്, എന്റെ അധ്വാനത്തിൻ ആത്മാവ് കാണാതെ. "കുപ്പിവള ,പളുങ്കുവള ,കൊമ്പുവള  എന്റെ രാജകുമാരിമാർക്ക് ചിരിക്കും  തങ്കവള ഓടി വാ ! ഓടി വാ.......... " തെരുവുകൾ താണ്ടി ഞാൻ നീങ്ങുമ്പോൾ, ഗ്രാമപാതകൾ പോലെ വളഞ്ഞു നീങ്ങുമ്പോൾ, ചില വീടുകൾ തുറക്കും, ചിലതടയും. "ഇതൊക്കെ പഴഞ്ചനല്ലേ? ചീന വളകളില്ലേ ?" പുറംപോക്ക് വാക്കുകൾ, കാറ്റിൽ വീഴും ഇലകൾ പോലെ. മനം നീറിയാലും, ഞാൻ ശാന്തനായി നിൽക്കും — കാറ്റത്തും മഴയത്തും തളരാത്ത മരംപോലെ. വളകളുടെ കിലുക്കവും, തരുണി മണികളുടെ ചിര...

പ്രിയത്തിൻ നൂലിഴ ഹൃദയത്തിൽ നീട്ടി ഞാൻ, ഓരോരോ സന്ധിയിൻ മാധുര്യത്തിലും, ഹാ! ദുഃഖത്തിൻ കറ പുരണ്ടിതാ, അറിയാതെ! പുഞ്ചിരിച്ചടുത്തെത്തി, പിന്നെയോ ശത്രുവായ്, ഹന്ത! ഹൃദയം തുറന്നതാം വേളയിൽ, അവർ തന്നെയീ ഹൃദയം തകർത്തു, ഹാ! വിധി! കൺകളിൽ മിന്നിടും താരകപ്പൊട്ടുകൾ പാതിരാ ഓർമ്മയായി മാഞ്ഞുപോയി, സഖീ! പകൽവെളിച്ചം പോലും കറുപ്പിച്ച മുഖങ്ങൾ, എൻ പ്രിയശത്രുക്കളോ, നോക്കുകൂടാതെയീ മമ മിഴികളിൽ നോവിന്റെ നീറ്റലായെത്തി. സ്നേഹം നിഴലായി മാറുമ്പോൾ, അയ്യോ! മനസ്സിലിരുത്താനായീടുന്നില്ലല്ലോ! ഹൃദയം കുഴങ്ങുന്നു, ഞെട്ടിയെൻ ദേഹവും, ഒളിപ്പിച്ചൊരു പുഞ്ചിരി പിന്നിൽ, ഹാ! അതൊരു വാളിൻ തീവ്രത പോലെയായി! നീളുന്ന നിശ്ശബ്ദതകൾതൻ നിഴലിൽ, ആരെയൊക്കെയോ നഷ്ടപ്പെടുന്നുണ്ടിതാ, കൂടെയുണ്ടായിരുന്നൊരാ ജീവനും! പ്രിയം എത്ര വർദ്ധിച്ചിടുന്നുവോ, അത്രയും ദുഃഖവും കൂടുന്നു, ഈ നെഞ്ചിൻ കൂടതിൽ ചെറുതൊരിടം പോലും ശൂന്യമാകാതെ, ആഴത്തിലൊഴുകുന്നു നോവിൻ പ്രവാഹവും. നിലാവിൻ സ്പർശം പോലായിരുന്നൂ മുന്നം, ആരാധനയെന്നോർത്തു തുടക്കത്തിൽ; എന്നാലതേ കനിവിൽ, തീവ്രതയോടെയാ കത്തിയാളിച്ച ചില ഹൃദയങ്ങൾ, ഹാ! പുഞ്ചിരിൻ ചുവരിനടുത്ത് വാളുമായി, കാത്തിരുന്നൊരെൻ പ്രിയശത്രുക്കൾ തന്നെ...

അന്തരംഗത്തിൻ ചിന്താവിഹായസ്സിൽ അറിവിൻ ദീപമണഞ്ഞൊരു സന്ധ്യയിൽ, മുന്നോട്ടെന്നോർത്തു നീങ്ങവെ, അപ്രതീക്ഷിതം, വീണുപോയീ ഞാൻ, കാലം തെറ്റിയൊരു നിമിഷം. നിർജ്ജീവമായൊരാ ധരണീതടത്തിൽ, ശരീരം തളർന്നു, ചിത്തം ഭയവിവശമായി. പരിചിതമാമെന്ന ലോകം, അതാ ഹാ! കീഴ്മേൽ മറിഞ്ഞൂ, ഒരു മാന്ത്രികലീലപോൽ മാംസബന്ധത്തിൻ മായാസൗധങ്ങൾ, മിഥ്യാമോഹത്തിൻ പൊള്ളയാം ഭാവങ്ങൾ, തകർന്നു വീഴവേ, കണ്ടൂ ഞാൻ വ്യക്തമായ്, സ്നേഹമില്ലാതുള്ള ബന്ധങ്ങൾ ശൂന്യം. കണ്ണുനീർപ്പൂക്കൾ വിരിയുമീ മണ്ണിൽ, ഏകാന്തതയുടെ ആഴമെത്രയെന്ന്. ധനത്തിൻ ധാർഷ്ട്യം മാഞ്ഞപ്പോൾ കണ്ടൂ, ഹൃദയത്തിൻ മൗനത്തിൻ സംഗീതനാദം. നിഴൽപോലെ പിന്തുടർന്നു, മർത്ത്യനാം ദുഃഖം, അതിലുമേറിയൊരു ആശ്വാസവും ഞാൻ കണ്ടു. പ്രകൃതിതൻ നിസ്സംഗ ഭാവവും കണ്ടൂ ഞാൻ, എൻ്റെ ദൗർബല്യങ്ങൾ, എൻ്റെ ഉൾക്കരുത്തും. അഹന്തയാം മേരു ശൃംഗമടിഞ്ഞുപോയ്, അവിദ്യതൻ ദോഷമെന്നെ ഗ്രസിച്ചപ്പോൾ. മനുഷ്യന്റെ നിസ്സാരത, പ്രപഞ്ചത്തിൻ വിഭൂതി, അതിവിശാലമാം സത്യസാഗരം കണ്ടു. വേദനാസിക്തമാം ചിത്തമഗ്നിയായി, ജനിമൃതി തൻ ഗഹനമാം തത്ത്വം തെളിഞ്ഞു. അതീന്ദ്രിയമാമൊരു ബോധമുദിച്ചപ്പോൾ, ഭൗതിക ജ്ഞാനമെൻ കാൽക്കീഴിലാക്കീടാൻ. ദൃഢമാം ചിത്തത്തിൻ നിർമ്മല തേജസ്സിൽ, മനുഷ...

ഞാൻ നടന്നു നീങ്ങുമീ പാതയിൽ, അറിയാതെ, പാതി കണ്ടു തീർന്നൊരീ പകലുകളിലൂടെ, പാതി മങ്ങിയ സത്യത്തിൻ മറനീക്കി മെല്ലെ ഞാൻ, ഒരു പ്രേതച്ഛായയായ് ഒഴുകി നീങ്ങവേ! വിശാല നീലാകാശം പോലും കാണാതെ, മനസ്സിൽ മൂകമാം മായാമോഹവുമായി. പിന്നെ, പുലർകാലത്തിൻ പൊൻകിരണം പോലൊരെൻ ഹൃദയത്തിൽ നിന്നൊരാ പ്രകാശമുണർന്നു, ജീവിതത്തിൻ സ്വപ്നത്തിൽ നിന്നും ഞാൻ ഉണരവേ, ആഴത്തിലെൻ ആത്മാവിൻ തേങ്ങൽ ഞാൻ കേട്ടു; അറിവിൻ പുതുനാമ്പ് തല പൊക്കി നിൽക്കയായ്, ഹൃദയത്തിൻ മണ്ണിലൊരു വിത്തെങ്ങോ മുളച്ചു. നേർത്തൊരു തിരശ്ശീലയെന്നുള്ളിലുയർന്നു, നിധിപോലെൻ ആത്മാവിൻ രഹസ്യങ്ങൾ കണ്ടു ഞാൻ. എൻ ഹൃദയതാളം അറിയുന്നതിനേക്കാൾ, മറ്റൊരു മഹായുദ്ധമില്ലി ലോകത്തിൽ; ഈ ആന്തരിക പ്രപഞ്ചം എത്ര വിശാലം! എത്ര സ്വതന്ത്രമീ ബോധത്തിൻ മോചനം! ആത്മാവിൻ മന്ത്രങ്ങൾ കാതിൽ മുഴങ്ങവേ, ക്ഷണികമാം വേദനകൾ പാറിപ്പറന്നുപോയ്. സ്വയം ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു, ഞാൻ പൂർണ്ണനാണിപ്പോൾ, കയ്പേറിയ പാഠങ്ങൾ, മധുരമാം വിജയം. ഇനിയില്ല പരാജയം, ഇനിയില്ല ചാഞ്ചല്യം, എൻ ആത്മാവിൽ നിഴലാടിയ ഓർമ്മകളാൽ. മുറിപ്പാടുകളിലല്ലോ ലക്ഷ്യം ഞാൻ കണ്ടൂ, ദൂരത്തെ താരകപ്പോൽ പ്രകാശം പരക്കവേ. മുൻപത്തെ നൂലിഴകൾ കെട്ടുപിണഞ്ഞതാം ജീവിതം, ഇന്നിതാ ...

മരതകക്കാടുകൾ മെല്ലെ നിദ്രയിൽ, മർമ്മരം മാഞ്ഞൊരെൻ കാനനവീഥിയിൽ, ഒരു മണിനാദം മുഴങ്ങുവതെന്നോ, ഹോ! നിദ്ര വരാതെ ഞാൻ കാത്തിരിക്കുകയായ്! സ്വപ്നം കണ്ടതല്ല, കിട്ടിയതത്രയും വെറും നോവിൻ കടലായിമാറിയല്ലോ! അവൾ പോയ്, ആ ചന്ദ്രിക, എൻ ജീവനാം ചന്ദ്രിക, ധനത്തിൻ ചിരി കണ്ടു മയങ്ങിപ്പോയ്! "സ്നേഹമോ, ദാരിദ്ര്യമോ, എൻ മനമോ" എന്ന- ചിന്തയിൽ, അവൾ ധനമാം മദനനെ വരിച്ചു! എൻ പുല്ലാങ്കുഴലിൽ നിന്നും, ഇനിയൊരു ഗാനം വരാതെ പോയ്! ഹൃദയത്തിൻ നാദമില്ലാതെ, ഒറ്റയായ് കാട്ടിലിതാ ഞാനിരിക്കുകയായ്. നവവസന്ത ചന്ദ്രികമാർക്കേറെയിഷ്ടം ധനത്തിൻ ഗർവ് കാട്ടും കട്ട കലിപ്പനേയല്ലോ,പേരൊത്ത വമ്പു കാട്ടും തെമ്മാടിയാം ലഹരി കിറുക്കനേയും! അവരുടെ പഞ്ചാരയൊലിപ്പിൽ രാവിൽ, പുളകം കൊള്ളുന്നു രതിതൻ പുക ലഹരിയിൽ പൂണ്ടു രസിച്ചു മദിക്കുന്നു. കാലം കാത്തു മറ്റൊരു വാണിഭ ചന്ദ്രിക ചങ്ങലയിൽ കാലം കൊളുത്തുവാൻ വെമ്പുന്നു സ്വാർത്ഥമോടെ അഹോ! മറുപിള്ള മാറാതെ നേരം നോക്കി ഇഞ്ച കാട്ടിലെക്കേറിഞ്ഞു പിഞ്ചിനെ മതിലിൻ മറവിലായ് മറ്റൊരു മദനൻ മറഞ്ഞിരുന്നു ഓടിയൊളിക്കുവാൻ പുതു ലോകം തേടി. എന്നെയോ, ശുദ്ധനെന്നോതിയീ ഹൃദയം, വീണ്ടുമേകനായ്, നിരാശയിൽ മുങ്ങുന്നു! അവരറിയാതോരെൻ നിഷ്ക...

കാണുക വേണം തെളിഞ്ഞ ലോകം, മങ്ങിയ വിചാരത്തിമിരമേകി മറഞ്ഞിടും സത്യത്തിൻ തേജസ്സെന്നും വെളിച്ചത്തിൽ കണ്ണുകൾ കാണണം നാം. അന്ധത തീർന്നു, മായാമോഹം തട്ടി, ചിത്തത്തിൽ നീതിതൻ ദീപമുയരട്ടെ. അജ്ഞാനമാം കൂരിരുൾ മാഞ്ഞുപോകുമ്പോൾ, അന്തരംഗത്തിൻ ദർശനം തെളിയും. ഹേ! മാനുഷാ, നീയുണരൂ വേഗമേ, അതിനിടയിൽ നിദ്രയിൽ ലയിച്ചിടൊല്ലേ! മാനസകണ്ണട ധരിക്ക നീതിയിൽ, മറച്ച കാഴ്ചകൾ വിരിയട്ടെ താനെ. അവകാശങ്ങൾ ഒളിച്ചിടുങ്ങിയോരീ മിണ്ടാതിരിപ്പിൻ മുഖമുതിർക്ക നീ ധീരം. ബലഹീനർ തേങ്ങുമാ ദുരിതമാം ശബ്ദം, അവഗണനയാൽ പൊലിയും മൗനം; അഴലിന്റെയാഴം തിരിച്ചറിയാതെ അലസരായ് നാം പോവതെന്തിനോ ലോകേ? സ്വാർത്ഥതൻ ദുർഗന്ധം നമ്മിൽ നിന്നുയരുമ്പോൾ, സഹജീവി വേദന എങ്ങനെ നാം കാണും? വംശമതീയ ഗർവമുയർത്തി ഭ്രാന്തേകി, വേരുറച്ചീടുന്നു സാമൂഹ്യ വൃക്ഷം. അന്യന്റെ ദുഃഖം അറിയാതെ പോകും, അസഹിഷ്ണുതയെന്ന കൂരിരുൾ മുറ്റുന്നു. ഇരുളിൽ മറച്ചതാം മാനുഷിക മൂല്യം, അവകാശമില്ലാത്തോരീ ജീവിതമെല്ലാം, സഹതാപമില്ലാത്തൊരന്ധത നമ്മിൽ ശോഷിപ്പിച്ചു കളഞ്ഞുവല്ലോ ജീവനേ! വിഷവൃക്ഷത്തിൻ കായ്കൾ ഭക്ഷിച്ചിടുന്നോർ, വിനാശത്തിൻ ഗർത്തത്തിലാണ്ടിടുമെന്നോർക്കുക. മാനുഷികത്വത്തിൻ ദാഹം കെടുത്തും, മാന്യതയ്ക്കാളായീ...

വാളിൻ മിന്നലാം, കളിയരങ്ങാമി വിണ്ണിൽ, കണ്ണിൽ ദാഹം, ഘോരയുദ്ധത്തിൻ തീക്ഷ്ണതതാൻ. ചോരയാൽ കുതിർന്നീ ധരിത്രി തൻ മാറിൽ, അജ്ഞത തീർക്കുന്നു ക്രൂരമാം കോട്ട. രംഗഭൂമിയിതൊരു കാഴ്ചമാത്രമല്ല, ആത്മാവിലുണരും വ്യാധിയത്രേ പോരാട്ടം. വെടിയുടെ ഗർജനം കേവലം നാദമല്ല, സ്വപ്നങ്ങളെ തകർക്കുന്നു, ഭാഷയെ ചിതറിക്കുന്നു. മാനുഷികത തണുത്തീടുമ്പോൾ, ബോധമറ്റായ്, കരിം ശിലയായി മാറുന്നു ഓരോ ചിന്തയും പിന്നെ. ഭയമാം രാക്ഷസനൊരാൾ ചുറ്റിപ്പിടിക്കുമ്പോൾ, യുക്തി തൻ ദീപ്തി അണയും ശൂന്യതയിൽ. മൂർച്ചയറ്റൊരായുധം കയ്യിലേന്തിടുമ്പോൾ, ഭ്രാന്തനെന്നോണമജ്ഞാനി ചോരക്കളം നേടും. ജയിച്ചവൻ വാളൊഴിഞ്ഞകന്നുപോകുമ്പോൾ, അഭിമാനത്തിൻ വിജയം, ദുഃഖത്തിൻ സാക്ഷി. തോറ്റവൻ്റെ മിഴിയിലോ നിശ്ശബ്ദത മാത്രം: കേൾക്കാത്തൊരാ ഭാഷയത്, ലോകം തേങ്ങീടും. ആരാണിവരുടെ നോവുകളേറ്റുവാങ്ങുന്നു? അതോ കാലമോ താനേ ചുമക്കുന്നു ഭാരം? സമാധാനമാം തോൽവി- നിലയ്ക്കാത്ത പുനർജനി മാറിയ കാറ്റിൽ, സമാധാനമൊരു പൂവായ് വരുന്നു; അതൊരു ഗർജ്ജനമല്ല, നേർത്തൊരൂശ്വാസമത്രേ. മറന്ന ചിരിയും, മനസ്സിലെ കിളിക്കൊഞ്ചലും, വിജയഭേരികളല്ല, തോൽവിയുടെ ശാന്തമാം വിളിയോ, ആഴമാം ജ്ഞാനമോ. നീതിയില്ലാത്തൊരു സമാധാനമുണ്ടെങ്കിൽ, കെട...