നാരായത്തുമ്പി

ആദ്യമാം സ്പന്ദനത്തിനു മുൻപേ, ശാന്തമാം നിശ്ശബ്ദതയിൽ, രൂപമില്ലാതെ, പേരില്ലാതെ, ആഴിയാം മൗനമായി ഞാൻ. നക്ഷത്രപ്പൊടിതൻ നൂലിഴകളിൽ തന്ത്രിപോൽ ചേർന്ന സത്ത, ഏകമാം ബോധത്തിൻ നിശ്ശബ്ദമാം, അനന്തമാം ജ്ഞാനമായി ഞാൻ. ക്ഷണികമാം കാലത്തിൻ അതിരുകളില്ലാതെ, കെട്ടുകളില്ലാതെ, ശുദ്ധമാം, നിർമ്മലമാം ശക്തിയായി ഞാൻ. പിന്നെയൊരു നവദ്യുതി, മിന്നൽ പോൽ ആഞ്ഞടിച്ചു, സജീവവും സത്യമായ, ശ്വാസമായി ജീവൻ പുണർന്നു, പുരാതനമാം, നവ്യമാം വരദാനം തന്നെ ദൃഡം. രൂപമെടുത്തു ഗർഭപാത്രത്തിൽ, നിറഞ്ഞൊരാത്മാവിൻ ദിവ്യരൂപം, ഇന്ദ്രിയങ്ങൾ ഉണർന്നു, കണ്ടു ഞാൻ ലോകം, വിസ്മയപ്പൂന്തേൻ. "ഞാനെന്തേ?" എന്നൊരു ചോദ്യമുയർന്നു, പ്രാഥമികമാം മൃദുവാം യാചന, "ഞാൻ" പിറന്നു, കാടത്തമുൾക്കൊണ്ട, ജിജ്ഞാസുവാം, സ്വതന്ത്രമാം സത്തതൻ ഭാവം. ചിരിയും കണ്ണീരുമായ്, പോരാട്ടവും കൃപയുമായ്, കാലത്തിൻ സ്പന്ദനങ്ങളിൽ ഉത്തരങ്ങൾ തേടി ഞാൻ സഞ്ചരിപ്പൂ. മാറുന്ന രൂപം കാട്ടിയെൻ മിഴികളോരോ കണ്ണാടിയിലും, ഞാൻ സ്വീകരിച്ച വേഷങ്ങൾ,ആടിയ ആട്ടങ്ങൾ ധൈര്യമായ് മായ്ച്ചുകാട്ടി. ഓരോ വടുവും പാഠം, ഓരോ ചിരിയും നേർത്ത തിളക്കം, സങ്കീർണ്ണമാം സ്വപ്നങ്ങൾ നെയ്തെടുത്തു ജീവിതം. "ഞാനെന്തേ?" ഉത്തരം ...

  രാവിലെയുള്ള നിശബ്ദതയിൽ അവളും അവളുടെ കുറ്റിച്ചൂലും മുറ്റത്തേക്ക് കാലെടുത്തുവയ്ക്കുന്നു. ചുണ്ടിൽ വാചകമില്ലാത്ത ഒരൊറ്റ ശ്വാസം പോലെ കൈയിൽ ചുംബിക്കുന്ന ഒരു ഓലമടലിൻ   പൊളിയിൽ  കൂട്ടി കെട്ടിയ , അവളുടെ കുറ്റിച്ചൂൽ പിടിച്ച് അവളെത്തുന്നു., മൃദുവായ ഈർക്കിലുകൾ കൂട്ടമായി മന്ത്രിക്കുന്നു— സംസാരിക്കാൻ ധൈര്യപ്പെടാത്ത ഓർമ്മകളെക്കുറിച്ച്. കുറ്റിച്ചൂൽ അതിന്റെ നൃത്തം ആരംഭിക്കുന്നു, തിരുകി ചുളുങ്ങിയ  ഭൂമിക്കെതിരെ  സാവധാനം , താളംപിടിച്ച മന്ത്രം പോലെ തലമുറകൾക്ക് പരിചിതമായ ഒരു ശബ്ദം. ആത്മാവിന്റെ ആഴത്തിലുള്ള പൊടിയുടെ നിശബ്ദമായ ശുദ്ധീകരണം, മനസ്സിനെ അതിന്റെ തുരുമ്പിൽ നിന്ന് തുടച്ചുനീക്കുന്നു. നിഴലുകൾ  വെട്ടിക്കളയുക , അന്ധമായ ദിവസങ്ങൾ മാറി നിൽക്കട്ടെ  അവളുടെ കുറ്റിച്ചൂൽ നെടുവീർപ്പിടുന്നു: "പ്രതീക്ഷയുള്ള ഒരു വിത്ത് നാമ്പ്  നടുക." ധാർമ്മിക അടിത്തറ പുതുതായി തൂത്തുവാരണം, ആന്തരിക സ്വത്വം ശുദ്ധീകരിക്കണം— സത്യസന്ധതയും ക്ഷമയും കൊണ്ട്. അവളാണ് ആ ചൂൽ തന്നെ ആർക്കും അറിയാതെ, പൊടിയിലും മണ്ണിലുമെല്ലാം അവളുടെ ആന്തരിക തെളിച്ചം തുടിക്കുന്നു. അവൾ തിടുക്കം കൂട്ടുന്നില്ല, വേദനയിലൂടെ തിടുക...

ഹാ! ജീവിതമാമീ ശകടം നോക്കുവിൻ, തുല്യം നുകർന്നൊരു കാളയാണു ഞാൻ! ഭാരം പേറി, കല്ലേറും കുഴിപ്പൊരുൾ തന്നേ പാതയിലൂടെ, തളർന്നൂഴിയിൽ നീങ്ങുന്നു. ഓരോ പാദത്തിലുമേ വേദന തൻ ശരംപായുന്നു മിന്നൽ പോൽ, ശ്വാസത്തിലോരോന്നിലും നൊമ്പരത്തിൻ വിഷപ്പുക വലിക്കുന്നു. കടക്കെണിതൻ നൂലുകൾ കുരുക്കി ചുറ്റിവരിഞ്ഞെൻ ദേഹം, ദാരിദ്ര്യമെന്നോരഗ്നി ഉള്ളിൽ എരിയുന്നുവോ! എന്തിനായീ ജന്മം? എന്തിനായീ പദം? ഒന്നുമറിഞ്ഞീല ഞാൻ, വിധിയൊഴികെ മറ്റൊന്നും. കാണുവതങ്ങുയരും കുന്നുകൾ, വിധിയാമലങ്കാരങ്ങൾ, പൊങ്ങിടും മലകളുയരെ, കാലത്തിൻ ദുർഗ്ഗങ്ങൾ. ചെങ്കുത്താണോരോ വഴി, പാതാളമേപ്പോൽ ഭയങ്കരം, കാൽതെറ്റാതെ മുന്നോട്ട്, കണ്ണീർ വാർപ്പു ഞാൻ, ശൂന്യനാം ഭാരവാഹി. മാറി മാറി പെയ്ത മഴയും, പൊള്ളും വെയിലുമേ പാദത്തിൽ തീജ്വാലപോൽ, ദേഹം  ദഹിക്കയായ് വിയർപ്പിൻ ഉപ്പു പരലുകൾ  ചിതറിയോ. പട്ടിണിതൻ ദീനം വിശപ്പായ് അടിവയറിൽ പൊള്ളിക്കുന്നു, രോഗങ്ങൾ തൻ കൈകൾ ദേഹത്തെ ഞെരിക്കുന്നു. ഒരുകൈത്താങ്ങിനായ് ഞാൻ നിഷ്ഫലമായ് കേഴുന്നു, ഒരു തുള്ളി പ്രകാശത്തിൻ കണികയും കാണുവാനില്ല! ആരുമില്ലല്ലോ, ഈ ദുർഗ്ഗമയാത്രയിൽ തുണയായി! പ്പുഴകളാ കലങ്ങീടും, ജീവിതത്തിൻ പ്രവാഹമായ്, ചുഴികളാഴത്തിൽ, മരണത...

മതം: വഴികാട്ടി, സത്യം ഉള്ളിൽ മതമെന്നതെന്തു നാം വിശ്വസിക്കും? മനസ്സിൻ ദീപമോ, ഭയത്തിന്റെ നിഴലോ? ആലോചനപ്പാതയിൽ നമുക്ക് കൂട്ടായി നടക്കുന്നത് ആചാരമോ, ആനന്ദമോ? ആചാരതന്ത്രമതിന്റെ കൈവശം; പൊതിർത്ത പൂജയും പ്രാർത്ഥനയും, നേരായ പാതയിൽ നടത്തുന്നു സദാ, ശുദ്ധമനസ്സിന്റെ ദീപം തെളിയുമ്പോൾ. പുതുവെള്ളത്തിൽ പൂച്ചെടികൾ പോലെ പെരുമഴ തൊട്ടാൽ മൂടിത്തുടങ്ങും ചിന്തയുടെ കനലുകളിൽ മനസ്സു തെളിയുമ്പോൾ – പുതിയ ദർശനം പിറക്കുന്നു. നേർക്കാഴ്ചയല്ല മതം, ആത്മാനുഭവത്തിലൂടെയുളള ദർശനമത്രേ. ആജ്ഞാപനം മതത്തിന്റെ ശബ്ദമല്ല, അതൊരു ആനന്ദസ്പന്ദം മാത്രം! മതം, മതി എന്നോരാശ്വാസമല്ല മതം, ഒരിക്കലും തീരില്ലാത്ത ചോദ്യം തന്നെ. അതിൽ മറുപടിയില്ല – പക്ഷേ, വഴിയുണ്ട് നമ്മുടെ ഉള്ളിലേക്കും നമ്മുടെ വഴികളിലേക്കും എത്തിച്ചേരുന്നൊരു ദിശ. ആചാരവുമെത്ര നേരുള്ളതായാലും നാം നടന്നു കണ്ടെത്തിയ പാതയാകണം അതെ. മറികടന്നോരാൾ പറഞ്ഞതുപോലെ നാം കേട്ടു പാടുക മാത്രമാവരുതേ! നമുക്ക് സംശയിക്കാൻ ധൈര്യമുണ്ടാകട്ടെ, ആധാരമെന്തെന്നറിയാൻ നേരങ്ങൾ കണ്ടെത്തട്ടെ; മതം കണ്ണികളല്ല, ചിന്തയുടെ കവാടങ്ങളാകട്ടെ! ഭയത്താൽ അനുസരിക്കപ്പെടുമ്പോൾ മതം വെറും ചട്ടമാവും. ഭക്തിയാൽ തെളിയുമ്പോൾ – അത് അർത്ഥമാ...

  വാതിൽക്കലെന്നോ നീ ഭയന്നു നിന്നു, അനാഥൻ, ലോകത്തിലൊറ്റപ്പെട്ടൊരീ ഞാൻ. കൈനീട്ടി നീയെന്നെ മാറോടു ചേർത്തു, അന്നം, തുണ, പിന്നെയാ വാത്സല്യം! അടുക്കളപ്പുറത്തെ കറിവേപ്പില പോൽ, കറികളിൽ ചേർന്നു ഞാൻ, ഗന്ധമായ്, രുചിയായ്. കളിച്ചു, ചിരിച്ചു, വളർന്നു ഞാൻ നിന്നോടൊപ്പം, ആ വീടിന്നകമെൻ ജീവനായ് മാറി. ഇഷ്ടമുള്ള കറികളിൽ വലിച്ചൂരി ഇട്ടു, എനിക്കിഷ്ടവിഭവങ്ങൾ വിളമ്പി തന്നു. അല്ലെങ്കിൽ ഓമനപ്പേരുകളാൽ വിളിച്ചു, ആ സ്നേഹത്തിൽ ഞാൻ എല്ലാം മറന്നു. ഞാൻ വരുമ്പോഴെല്ലാം പായസം വെച്ചു, എനിക്കുള്ള പ്രാധാന്യം അന്നെന്നറിഞ്ഞു. എന്നിട്ടുമെൻ ഇഷ്ടങ്ങളെ അവർ മാറ്റി നിർത്തി, അന്ധമായ സ്നേഹത്തിൽ ഞാൻമതി മറന്നു ആ രാഗത്തിൽ മുഴുകി നിന്നു. ഒരുനാൾ വസന്തം മനസ്സിൽ പൂത്തു, നിൻ മകൾ, പ്രണയം മൊഴിഞ്ഞെൻ കാതിൽ. ചെമ്പനീർ പൂക്കൾ പോൽ തിളയ്ക്കും പ്രണയം, പ്രാണനെപ്പോലും മറന്നൊരാ നിമിഷം! ഇരുപേരും കൈകോർത്തു പോയൊരാ സ്വപ്‌നവീഥികളിൽ, ആനന്ദം മാത്രം, മറ്റൊന്നുമില്ല. എൻ പ്രാധാന്യം കണ്ടു, അസൂയ പൂണ്ടു, കിഴങ്ങ്ബന്ധുക്കൾ മെല്ലെ കഥകൾ മെനഞ്ഞു. ഗൂഢാലോചനതൻ വിഷം കലർത്തി, എനിക്കായ് നെയ്തൊരു പന്തൽവല മുറുക്കി. പെട്ടെന്നു പാഞ്ഞെത്തി കൊടുങ്കാറ്റൊടുവിൽ, ചോദ്യങ്ങള...

  പുതിയൊരവസരം, പുതിയൊര യാത്രയും പൊടിമഞ്ഞുപോൽ ദൂരദീപങ്ങൾ, പുതിയ പ്രതീക്ഷയായ് മുന്നിൽ. ഒരു പുഴയാം ജീവിതം, നിത്യമാം യാത്ര, ഒരൊഴുക്കിൽ വീഴുന്ന നിമിഷങ്ങളിൽ, നാം തോണിയിലാണു, ഭയത്തിൻ കോണിൽ, ഉറവിടം തേടി നീങ്ങുന്നു! തീരം കാട്ടാതെ പാതകൾ നീളുന്നു, മേഘങ്ങളാകാശമേ മൂടുന്നു. താനൊരു സൂര്യൻ പോലെ വിളങ്ങുമോ? പ്രശ്നം നാമിൽത്തന്നെ, ഉൾക്കാഴ്ച തേടണം. തെളിവില്ലായ്മയിലേക്കും അനിശ്ചിതത്വത്തിലേക്കും ഞാനെങ്ങു പോവുമെങ്കിൽ, ഞാനെവിടെ നിന്നു വന്നു, എങ്ങോട്ടേക്കീ യാത്ര, എന്നുള്ള ചിന്തയാണെൻ്റെ ദീപം. വേരുകളായുള്ള കഷ്ടതകളാലായി മൂലങ്ങളിന്നുറപ്പായി; നിശ്ശബ്ദതയിൽത്തന്നെയാണല്ലോ വളർച്ചയുടെ കാതൽ. തുടരുന്നു ജീവിതഗാനം, കാതലായ വാക്കുകൾ കൂടെ. പുതിയൊരു ദുഃഖം വന്നാൽ പുതിയൊരു ആഴമുണ്ടാവും. അതിരുകളില്ലാത്ത വഴികളിലായിട്ട് നാം തേടുന്നു തീരം. തീരമല്ല വഴിയാകുന്നത്, വഴിയാകുന്നു ലക്ഷ്യവും! കാത്തിരിക്കുന്ന തിരമാലയെപ്പോലെ ഒരു ശ്രമം പിന്നെയും ഉണ്ടാകും. ഒരിക്കലുമില്ല വഴിയൊഴിഞ്ഞു പോകുന്നത്, വിളക്കിരിയുന്നൊരനശ്വര പ്രതിജ്ഞ! ഒരുപാട് മാറുന്ന മേഘങ്ങൾക്കിടയിൽ, അനന്തതയെ തൊടുന്നൊരു ചങ്ക് — അതായിരിക്കും ആത്മാവിൻ്റെ വരവ്, ഒരുനാൾ താനായി തിരിച്ചറിയും!