നീലച്ചിരിയും കണ്ണീരും

 കടലിന്റെ കഥ — നിറവയർ പെൺകുട്ടി

കടലിനെ നീ കാണുന്നോ? —

അവൾ ഒരു നിറവയർ പെണ്ണു!

സഹനത്തിന്റെയും നീരൊഴുക്കിൽ

ദിവസങ്ങൾ ചിതറിച്ചിതറിച്ചു,

തന്റെ മക്കളെ ചേർത്ത് പുണർന്ന്,

തിരമാലകൾ തൂവിയാടി വളർത്തുന്നു.

കൊഴുപ്പില്ല, വസ്ത്രമില്ല, നാണമില്ല —

നിശ്വസിച്ചിട്ടും, നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടും

തന്നത്താൻ  പാടുന്നു ഒരു മത്സ്യകന്യാ രാഗം .

കൊതിയുള്ള ദേഹം, ആഗ്രഹവുമുള്ള ഹൃദയം,

സ്വപ്നങ്ങളുടെ വേരുകൾ അവളുടെയാകുന്നു.

ചെറു നനവിൽ താനൊരു കുഞ്ഞുപുഴ,

വലിയ ഉന്മാദത്തിൽ വൻ തിരയാകുന്നു;

സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് കനിവേകും കാറ്റുപോലേ,വിവശതയിൽ താളമിടും തിരമാലകൾ.

അവളെല്ലാം സ്വപ്നം കാണുന്നു —

കിണർതീരത്തു താമസിക്കാൻ,

ശാന്തതയുടെ കുഞ്ഞു നീരാഴികൾ

മക്കൾക്കു നൽകാൻ;

നഗ്നമായ ദാരിദ്ര്യത്തെ മറയ്ക്കാൻ,

ഒരു തുണി ചുരുള്‍കേടാൻ.

അവൾക്കും ആഗ്രഹങ്ങൾ ഉണ്ട് —

ഒരു നീല വസ്ത്രം,

ഒരു മൃദുല കാറ്റ്,

ഒരു ഉണർന്നിരിക്കുന്ന രാത്രി,

ഒരു കരയില്ലാത്ത പുലരിക്കായി.

അവൾക്കും കൊതിയുണ്ട് —

കാറ്റിനോടൊരു ചുംബനം,

ചന്ദ്രനോടൊരു പുഞ്ചിരി,

നക്ഷത്രങ്ങളോടൊത്തൊരു ഉറക്കം.

കടൽ ചിരിക്കും, പാടും, കരയും,

കയറ്റംചൊരിയുന്ന കയറുപോലെ,

തന്റെ ജീവിതത്തെയും വേദനയെയും

അവൾ തീരങ്ങളിലേക്ക് ഒലിപ്പിക്കും.

കടൽ, ആ നിറവയർ പെൺകുട്ടി,

നമ്മുടെ തന്നെ സ്വപ്നങ്ങളുടെ അമ്മയാകുന്നു.

തീരത്തേക്ക് പതുക്കെ തലോടി,

കടൽ ചുരുളുകൾ പിണഞ്ഞു വലിച്ചു,

അവളുടെ കൈകളിൽ പിറവി കുറിച്ചു

ഒരു കയറ്റമിളകിയ ജീവിതം.

ചകിരി തല്ലി തല്ലി,

വീഴ്ചകളെയും, ഉയർച്ചകളെയും

വടംപോലേ നീട്ടി കെട്ടിപ്പിണഞ്ഞു,

ഒരു കടലിന്റെ ദഹിപ്പിച്ച ആകാശം പോലെ.

കാറ്റ് പാറിപ്പറന്നു അവരുടെ കൂടെ,

മനസ്സിന്റെ നെറുകയിൽ കവിൾപ്പാടുകൾ തീർത്ത്,

തിരമാലകളെ പിളർത്തി തിരികെ

വലിയ തിരകളായി ചിറകേറിയത് പോലെ.

ദാരിദ്ര്യം അവരുടെ മൂടിക്കെട്ടിയ നിലാവ്,

കൊതികൾ തട്ടി ഉണർത്തിയ തളിരുകൾ,

ആഗ്രഹങ്ങൾ കാറ്റിന്റെ മൃദുല ചുംബനങ്ങളിൽ,

സ്വപ്നങ്ങൾ തിരമാലകളുടെ ദൂരെ യാത്രകളിൽ.

കടലിനും അതിന്റെ മക്കളായ തിരമാലകൾക്കും,

നിരാശയുടെ കരിയഴകുണ്ട്,

കിനാവുകളുടെ വെള്ളപ്പൊക്കവുമുണ്ട്,

താലോലിപ്പിക്കുന്ന സ്വപ്നങ്ങൾക്കൊരു പുത്തൻ കരയും.

നിറവയർ പെൺകുട്ടിയായി കടൽ

തീർത്തിരിക്കുന്നു അതിന്റെ അടയാളം —

പുറത്ത് പാടുന്ന പാടലുകളിലും,

മറച്ചു വച്ച കാതിരികളിലും.

കടലിന്റെ പെൺകുഞ്ഞ്

തീരത്തേക്ക് പതുക്കെ തലോടി,

കടൽ ചുരുളുകൾ പിണഞ്ഞു വലിച്ചു,

അവളുടെ കൈകളിൽ പിറവി കുറിച്ചു

ഒരു കയറ്റമിളകിയ ജീവിതം.

ചകിരി തല്ലി തല്ലി,

വീഴ്ചകളെയും, ഉയർച്ചകളെയും

വടംപോലേ നീട്ടി കെട്ടിപ്പിണഞ്ഞു,

കടലിന്റെ ദഹിപ്പിച്ച ആകാശം പോലെ.

കടലിന് പോലും ദാരിദ്ര്യം തുണിയായി,

വ്യാകുലത തൻ മുഷിഞ്ഞ ഓരം.

കൊതികൾ തീരത്തിലെ മണ്ണിൽ പടർന്നു,

ആഗ്രഹങ്ങൾ കാറ്റിൻറെ കുലുക്കത്തോട് പറന്നു.

സ്വപ്നങ്ങൾ തീർത്തിരിക്കുന്നു തീരങ്ങളിൽ,

ചുരുളുകൾപോലെ കയറ്റരിക്കുമ്പോൾ,

മുമ്പോട്ടു നീങ്ങുന്ന ആനന്ദവുമുണ്ട്,

പിന്നോട്ട് വീഴുന്ന മോഹഭംഗവുമുണ്ട്.

കടൽ, നിറവയർ പെൺകുഞ്ഞായി,

തൻ കണ്ണീരിൽ തിരമാലകൾ വളർത്തുന്നു.

തൻ താടിയിൽ സ്വപ്നങ്ങൾ പിണയ്ക്കുന്നു,

തൻ ഹൃദയത്തിൽ കൊതികൾ കയറിടുന്നു.

തനിക്കു ഭാരം, തനിക്ക് ദാഹം,

തനിക്കും ഉറ്റവർക്കായ് മുഷിഞ്ഞ കനൽ.

പക്ഷേ, വീണ്ടും വീണ്ടും കയറ്റു പിരിച്ചു,

വായു പാടിയ പാട്ടിൽ സ്വപ്നങ്ങൾ തുന്നുന്നു.

കടലിനോട് ഒരു അമ്മയുടെ സംവാദം

അമ്മയുടെ കൂമ്പാരികൾ:

കടലേ, എന്റെ കുഞ്ഞിനെ തിരമാലയിൽ ചാലിച്ചവൾ നീയോ?

ഞാനോ? ഞാൻ തേടി കരഞ്ഞവൾ, നീയോ ?

നിന്റെ താടിയിലെ കുരുകിയ തുള്ളികളിൽ,

എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ ശ്വാസം തകർന്നുപോയോ?

നിന്റെ നെറ്റിയിൽ ഞാൻ ചുംബിച്ചപ്പോൾ,

പറഞ്ഞില്ലേ? "ഇവളെ നിന്നെക്കൊണ്ട് ദാഹിപ്പിക്കാനല്ല..."

എങ്കിൽ എന്തു കൊണ്ടു നീ കവർന്നെന്റെ കിരീടം?

എന്റെ നിശ്വാസം മൂടി, നിന്റെ ഉരസലിൽ ദഹിപ്പിച്ചു?

ഞാൻ തുമ്പിക്കൊടി പോലെ വളർത്തിയ കുഞ്ഞ്,

നിന്റെ ചിറകിന്റെ കോരലിൽ ഒളിച്ചുകളഞ്ഞു.

തിരിച്ചുകിട്ടുമോ ഒരു നാൾ, അതു ചോരവരിഞ്ഞ കുലിരിൽ?

കടലേ, മറുപടി പറയു, മറുപടി...!

അമ്മേ, നീ കേട്ടിട്ടുണ്ടോ?

കാലം പറഞ്ഞൊരു കിളിമൊഴി:

ഒരു കുമ്പളിപ്പൂവ് പോലെ ചിരിച്ചൊരു കുഞ്ഞിനെ,

ഞാൻ ഒരിക്കൽ കൊണ്ടു പോയതെന്ന്...

അവൾ തുമ്പപ്പൂവിന്റെ ചുവപ്പിൽ പിറന്നു,

വെയിലിന്റെ മിഴിവിൽ പായൽ വെച്ചിരുന്നു.

പക്ഷേ, തിരമാലകളുടെ വഴിയേ,

ഒരു വെള്ളിയുലകിലേക്ക് ഞാനവളെ വിളിച്ചു.

ഞാൻ കവർന്നതല്ല, അമ്മേ,

വളയ്ക്കാൻ വലിച്ചതല്ല.

പക്ഷേ, ഭൂതകാലത്തിന്റെ ദുഃഖമേകിയ പകൽപ്പനിയിൽ,

വെയിൽ കഴുകിയ കനൽമണ്ണിന്റെ ഇടയിൽ,

അവളെ ഞാൻ തുള്ളിപ്പായിച്ചുപോയി.

അന്നുമുതൽ, ഓരോ തിരമാലയുടെ ചിറകിലും,

ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ ചിരി ഞൊരിയുന്നു.

ഓരോ ഉച്ചരിപൊട്ടിലും, ഞാൻ കേൾക്കുന്നു,

ഒരു അമ്മയുടെ കനൽമൃദു സന്ധ്യാപ്രാർത്ഥന.

കടലേ, നീ എത്ര കഥ പറയൂ,

എത്ര കരയൂ, എത്ര തിളച്ചൂ,

എന്റെ മകൾ പിരിയിച്ചിരിപ്പിക്കാൻ

നിന്റെ തിരകൾക്കോ, നിന്റെ ഗാനത്തിനോ കഴിയില്ല.

നീ ഞെരിച്ച ആ കുഞ്ഞിന്റെ സ്നേഹം,

ഇനി എന്നോട് മാത്രം, കണ്ണീരിന്റെ കൊമ്പരിയായി.

തീരം, ചൂടും ഉറ്റ വിയർന്ന കരതിലും,

അവൾ കാൽ നന്നായി പതിച്ചു, കയറു പിരിയുന്നു —

ചകിരി തല്ലി, സ്വപ്നങ്ങൾ ചിതറി,

ജീവിതത്തെ വലിയ വടമാക്കി വീണ്ടും കെട്ടുന്നു.

അവളുടെ കൈകളിൽ പിറവിക്കുറിച്ചു

കടൽക്കു സമാനമായൊരു നിശബ്ദമാം തീരം.

വീഴും തിരമാല, തന്മയതയോടെ തൂങ്ങുന്ന സൂര്യകനൽ,

ഓരോ ആഴത്തിനും പിന്നിൽ ഒരു അമ്മയുടെ കനിഞ്ഞ പ്രസരിപ്പുണ്ട്.

കടൽ ചുമരിയിലേക്കുള്ള കാറ്റ് പാറിപ്പറന്നു

തലോടി ചെവി പൊങ്ങി പോയ കുഴിച്ചുണ്ടായ കണ്ണീരും,

മറയാതെ, മറക്കാതെ, തിരയാതെ, നീട്ടിക്കൊടുത്തു,

ഒരു കനിഞ്ഞുപോയ ജീവിതത്തിന്റെ അകത്തളങ്ങൾ.

അവളൊരു നിറവയർ പെൺകുട്ടി —

കടൽ തന്നെ! അവളെപ്പോലെ:

തനിക്കുമുണ്ട് ദാരിദ്ര്യം, ദാഹം, കൊതി,

വെയിലിൽ ഉണങ്ങിയ സ്വപ്നങ്ങളിലൂടെയുള്ള വേദന.

തിരമാലകൾ പിരിയുമ്പോൾ കേൾക്കാം —

അവളുടെ മക്കളുടെ പേരു വിളിച്ചു പറക്കുന്ന കാഴ്ചകൾ.

ഇവൾ വീണ്ടും ചോദിക്കുന്നു:

"കടലേ, എന്റെ കുഞ്ഞിനെ നീ കൊണ്ടുപോയോ?

തിരകളിൽ ഒളിപ്പിച്ചൊരു ചെറു ചിരിയാണോ നീ ഇപ്പോൾ?"

"ഞാനെന്റെ വയറിലൂടെ കാണിക്കപ്പെട്ട വെള്ളിയിനം

തിരികെ തിരയുമ്പോൾ നീ എവിടെയായിരുന്നു?"

കടൽ വീണ്ടും മറുപടി പറയുന്നു :

"അമ്മേ, ഞാൻ കവർന്നതല്ല, ഞാൻ വിളിച്ചതാണ്,

വാനത്തിനപ്പുറത്തെൊരു തുള്ളിയിലേക്ക്."

"പക്ഷേ, ഓരോ തിരമാലയിലും അവളുടെ ചിരി

ഞാൻ ഇനി കരയുന്നു, കാത്തിരിക്കുന്നു."

അവൾ കേൾക്കുന്നു...

പക്ഷേ കേൾക്കുന്നത് മൗനത്തിന്റെ ഭാരമേ —

പിറവി നൽകി ചിരിച്ച കുഞ്ഞിനെ, തിരമാലയായ് വിട്ടു.

തിരയുന്നവളുടെ നെറ്റിയിൽ, കായംപൊത്തി ചെന്ന

മണ്ണിന്റെ ചൂടിലും കടലിന്റെ സോദരിയാമവൾ

ഒരു അമ്മയുടെ കുലുക്കം പോലെ,

ഒരു പഴയ പാട്ട് പാടുന്നു കടൽ —

"പറയാതെ പോയതെന്തെല്ലാമോ,

തിരമാലയായി ഞാൻ വീണ്ടും വീണ്ടും പറയും..."

കടലമ്മയോടൊരു അമ്മയുടെ കടല്പോലെ കനലും കുളിരും കലർന്ന അരിയപ്പെടൽ

തീരത്തേക്ക് തലോടിയൊഴുകി,

തലപിഴിയുന്ന സന്ധ്യക്കാറ്റിൽ,

ഒരു കനൽതുണിയായ് കടൽ ചിറകു തീർത്തു

ചൂരലുകൾ തൊടുന്ന എന്റെ കൈമുദ്രകൾക്ക്.

ചകിരി തല്ലി തല്ലി ഞാൻ പിണഞ്ഞത്

വലിയ വടങ്ങളല്ല, എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളായിരുന്നു.

മക്കളെക്കായുള്ള മുഷിഞ്ഞ ദിവസങ്ങൾ

ഒരു ചെറു കുടയിൽ തൂങ്ങി പാടിയ പാട്ടായിരുന്നു.

കടൽ…

നിനക്ക് തോന്നിയോ ഒരമ്മയുടെ മുലക്കരവ്

ഒരിക്കൽ നീ കൊണ്ടുപോയ കുഞ്ഞിനെ

ഞാൻ ഇന്നുവരെ കാത്തിരിക്കുന്ന വേദനയോ?

ഒരിക്കലൊരു പുഴയെ നീ ചിന്തിച്ചു,

തീവ്രമായ മണ്ണിന്റെ ഗന്ധം വഹിച്ച്

നീയുടെ നെറുകയിൽ തൂവിയിരുന്നത്

അവളുടെ കുഞ്ഞിന്റെ നിശ്ശബ്ദ ഓർമയായിരുന്നല്ലോ?

ആ കുഞ്ഞിനെ തിരിച്ചുകിട്ടാനായി

എന്റെ നിഴലുകൾ ഞാനെല്ലാം

തിരമാലയുടെ ഭിത്തികളിൽ ചേർത്തു.

അതിന്റെ മറവിൽ നീ പറഞ്ഞത്

ഒരു പഴയ കഥ –

“ഭൂതകാലത്ത്, കടൽകൊല്ലിയ കുഞ്ഞ്

നീയൊന്നു പോലും നിലവിളിച്ചില്ല!”

ആമ്മേ...

നീയും ഒരു പെണ്ണാണല്ലോ,

തീരത്തേക്ക് നോക്കി പ്രണയം പറഞ്ഞ്

തിരയാകുന്ന ഇടവേളകളിൽ,

നീയും ചിലപ്പോൾ ദു:ഖിക്കുന്നു.

നിനക്കുമുണ്ടാവാം

കൊതി, ആഗ്രഹം, കനൽപ്പൊൻ കുന്തങ്ങൾ പോലെയുള്ള സ്വപ്നങ്ങൾ.

പിന്നെ എനിക്കെന്താ പറയാൻ?

നിന്റെ ഉള്ളിലെ ദാരിദ്ര്യവും

എന്റെ ഉള്ളിലെ നിരവധിമക്കളും

ഒരേ ഹൃദയത്തിലാവാം നമ്മള്ക്ക്.

പതിയാന്നൊരു നാൾ

ഒരു വലിയ തിരമാലയായി

ഞാനും, നീയും, ഞങ്ങളുടെ മക്കളും

ഒരു കവിതയായി പാടപ്പെടും.

കടലിന്റെ കനൽപൊട്ടുന്ന സങ്കടം

തീരത്തേക്ക് തലോടിയെത്തും,

തിരകൾ വിരൽതൊടിച്ചുതിരിയുന്നു;

ചീരിച്ചുപോയ വസ്ത്രംപോലെ

ആകാശം പലതവണ നിലാവിന് കീഴായി വെളിഞ്ഞു.

ചകിരി തല്ലി തല്ലി ഞാൻ പിരിച്ചത്

വടം മാത്രമല്ല, എന്റെ നാഡികളാണ്,

മകളുടെ ഭാവിയെന്ന വെട്ടത്തിൽ

പുളകിച്ചില്ലാതെയായിരുന്ന ഓർമകൾ.

കടൽ, നീ എന്റെ സോദരി ആണോ?

ഒരുപാടു മക്കളെ നിനക്കും;

കാറ്റിന്റെ ചുണ്ടിലൂടെ നീയും

കരയുന്നു ചിലരാവുകൾ.

ഒരു കുഞ്ഞിനെ നീ കടത്തിക്കൊണ്ടുപോയ ദിനം,

നീ മരുമൊഴിയായി മടക്കിവന്നില്ല.

എന്നാൽ ഞാൻ ഇന്നും,

കണ്ണീരും മണ്ണും ചേർന്ന ശ്മശാനത്തിൽ

അവളെ വിളിച്ചു പാടുന്നു.

ഭൂതകാലത്തൊരു അമ്മ,

നിന്റെ അതിയന്തിരങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ

ഒരു കൈ ചൂണ്ടിപ്പോക്കിയിരുന്നു,

അവളേയും അതേപോലെ നീ എടുത്തിരിക്കുന്നു.

നിനക്കുമുണ്ട് ദാരിദ്ര്യം,

നിന്റെ ആഴങ്ങളിൽ മറഞ്ഞ കൊതികളും;

ആഗ്രഹങ്ങൾ വെറുതെയല്ല, കടൽ പോലും സ്വപ്നം കാണുന്നു

ഒരു ദിവസം അതിന്റെ മക്കളെ തിരികെ കാണാമെന്നു.

ഞാനാകട്ടെ…

ഒരമ്മ, പിറവിയിലാകെ ചുമന്നുരിക്കുന്ന കുരിശ്,

അഭയം കൊടുക്കാത്ത ഈ ഭൂമിയിൽ

എന്റെ സ്നേഹത്തെ രക്ഷിക്കാനുള്ള ഒരു പ്രാർത്ഥന മാത്രം.

പക്ഷേ നാം രണ്ടു പെൺകുട്ടികൾ,

നിശബ്ദമായ, മുഷിഞ്ഞ വാക്കുകളെ ചിറകാക്കി പറന്നുപാടുന്നു:ഒരു വടത്തിൽ ചുരുളുകൾ പോലെ,ഒരു കണ്ണീരിന്റെ അരികിലൂടെ പാഞ്ഞുപോകുന്ന കവിതതന്തുവാ യിരുന്നു ജീവിതം